Slovenian Open - Dag 5 gecancelled: vrijdag 8 augustus 2008

Vandaag alweer vrijdag, en ja hoor, dag 5, dus oneven, dus…………………gecancelled. Het lijken de europese kampioenschappen wel. Ook niet vreemd trouwens, want om half 6 vanmorgen was er al onweer en voor de rest is het grijs en ziet het er naar uit dat we wel wat buitjes krijgen. We zien wel, we pakken alvast een beetje in want morgen is de laatste dag en gaan we naar huis na het vliegen.

Dag 4: donderdag 7 augustus 2008

Het weer voor dag 4 lijkt beter en inderdaad, als we opstaan schijnt de zon weer lekker en het ziet er een heel stuk rustiger uit in de lucht.
We gaan weer de berg op, bouwen op en in de briefing horen we dat vandaag een taak van net over de 100 kilometer gezet is. Dit keer met 5 keerpunten. De wind op de berg is behoorlijk en dat belooft weer beste stuiterpartijen. Maar zowel mijn vlieger als die van Rob kunnen dat prima hebben en gaan niet vreemd duiken. Dus kom maar op. Dat heb ik nog niet gedacht of daar is de eerste heftige bel. Ze zijn erg klein, hard en soms smerig turbulent. Ik vlieg een hoek in waar ik denk goed te kunnen stijgen en inderdaad, met plus 8 knal ik omhoog. Ik moet echt heel steil draaien, want anders donder je er met evenveel gemak ook weer met min 8 uit. Het gaat goed tot dat ik bijna boven de ridge uitkom. Daar is de wind noord-oost, terwijl ik hier in zuid-west aan het thermieken ben. Ik heb er heel veel last van en krijg opeens een behoorlijke zet. Net alsof er van boven en vanachter tegen mij vlieger gemept wordt. Ik knetter met min zoveel naar beneden en mijn sinkalarm laat een toon horen die ik nog nooit gehoord heb. Holy moly……………stuur maar goed vasthouden. Nadat ik zo een best eind naar beneden ben gestuiterd ga ik weer opnieuw proberen. Zo hou ik dat een tijdje vol tot ik er echt genoeg van heb. Op verschillende plekken gezocht en overal zo smerig turbulent. Ik ga, VG erop er wegwezen hier. Onderweg naar de campingberg heb ik min 4 en met veel pijn en moeite kom ik nog maar net op tophoogte aan. Weer opnieuw beginnen maar dus. Het si hier een heel stuk rustiger thermieken, dat wel, alleen het schiet niet op. Weer ben ik wat te ongeduldig en ik moet mezelf dwingen om hier te blijven zoeken en wachten op betere stijg. Nadat ik al piloten van keerpunt 1 en 2 onder mij zie terugkomen, besluit ik wat verderop te gaan omdat ik daar parapenters zie thermieken. Gezien mijn ervaringen bij de eerste bellen hou ik nu gepaste afstand, te groot dus blijkt, van de berg. Hierdoor verlies ik weer hoogte zoals gisteren, op dezelfde route. Ik kom aan waar de parapenters thermiekten,maar daar vind ik helemaal niks meer. Grrrrrrrrr, niet eens een nulletje om in te draaien. Maar ik heb wind mee en probeer nog over het valse plat richting een rotsachtig stukje te komen. Op zo tussen 50 en 75 meter vlieg ik over de huisjes op het valse plat heen, nog steeds downwind. Ik besluit dat ik ga indraaien als ik hier wat vind en me dan omhoog ga pielen. Als er niks is kan ik doorvliegen naar een veldje voor me, dus geen paniek. Helaas vind ik niks meer en dus moet ik nu echt aan landen gaan denken. Een stukje voor me zie ik 4 delta’s staan, maar om daar nu nog heen te gaan betekent een downwindlanding en daar heb ik geen zin in. Dus ik draai om naar het veldje waar iemand al ingepakt heeft. Het is geen superveldje, er staan bomen en ook paaltjes met prikkeldraad. Uitdagend dus en ik kan weer de vaardigheden van een “pruts hem erin” landing aanspreken. Dat is het ook inderdaad, want omdat ik eigenlijk om een boompje heen moet, heb ik last van het even wegvallen van de wind waardoor ik niet helemaal recht ben. Met mijn voet vang ik het op zie vervolgens ook meteen verzwikt. Maar hoe dan ook, wel weer een leuke vlucht en weer een goede landing. Mooi is anders, maar ja. Ik sta bij Andrius, een Litouwer, die me een lift aanbiedt. Zij zijn met drie, twee piloten en een chauffeur. Alleen schijnt die nogal moeite te hebben met GPS, dus na een dikke twee uur is er nog niemand. Gelukkig heb ik radiocontact met Rob, die een aantal kilometers verderop achter Kobarid staat. Hij meldt me dat Han onderweg is. Rob staat daar met een paar Duitsers die ook nog geen vervoer hebben. Jorg, een van de twee, rijdt met Rob en Han mee om de auto op te halen en zo de ander (Stefan) op te kunnen pikken. Rob zal mij en mijn medestrijder ophalen. Gelukkig blijkt dat toch niet nodig want opeens verschijnt daar de auto van de Litouwers en kan ik alsnog mee. Bij het Kobala center blijkt dat er maar drie piloten op goal staan. Iedereen heeft het over de heftige thermiek en de moeilijke taak van vandaag. Zelfs Primoz Gricar, toch echt de Sloveense topper en ook op Europees niveau een heel goede piloot, heeft goal niet gehaald.Wij besluiten onze dag met een biertje en een pizza bij het tentje waar we zo’n beetje kind aan huis zijn.

Dag 3 gecancelled: woensdag 6 augustus 2008

Het ritme komt er goed in. De oneven dagen worden gecancelled. Vandaag dag 3 en ook nu niet vliegen. De hele nacht hadden we al enorme harde wind (Bora) en ook vandaag wordt het niks. Bij de briefing zien we een hele bijzondere soort “rolwolk” naast de Kobala. En inderdaad, als je dat alleen al ziet, dan vergaat de zin om te vliegen je wel. Dagje toerist uithangen dus. Ik ga nog een dutje doen en ’s middags rijden we wat rond. Mooie slingerweggetjes de berg op richting Italië en de bunkers uit de eerste wereldoorlog. Onderweg komen we Robert weer tegen en Rob en hij gaan samen de bunkers bekijken. Ik heb geen zin en blijf lekker in het zonnetje met uitzicht op de enorme imposante Krn tegenover mij. ’s Avonds zitten we gezellig bij ons eigen vuurtje in het kamp en hebben een heel leuk gesprek met Matjaz Cater, ook een van de Sloveense toppiloten.

Dag 2: dinsdag 5 augustus 2008

Vol goede moed staan we dag 2 op en gelukkig is er vandaag wel een taak. Het weer ziet er nog steeds niet heel geweldig uit, maar het is wel te doen. Dus gaan wij met z’n drietjes zo rond een uur of 10 de berg op. Als we aankomen staat Elio Cataldi (die Italiaanse toppiloot) al op te bouwen. We zoeken een mooi plekje om op te bouwen. In de briefing van 12 uur wordt verteld dat de taak 70 kilometer is. Het is een soort heen en weer race door het dal en ik heb er zin in en ben benieuwd hoe het gaat. Ik wil nu nog niet starten in de gaggle, mij te druk, dus ik wacht een tijdje. Als het niet zo erg goed meer omhoog gaat aan de oostkant van de Kobala en ik start, ga ik meteen naar de westkant en daar vind ik een mooie bel. Ik zie boven mij, een heel stuk de kloof in nog twee andere delta’s en ik probeer erheen te komen. Maar ik voel me hier in die kloof toch nog niet erg op mijn gemak, met geen landingsmogelijkheden anders dan de bomen, dus ik ga toch maar weer terug. Dat is wel jammer, want hier had het moeten gebeuren, maar ja, dan maar niet. Ik ga op pad en vind bij de campingberg weer wat stijg. Het schiet niet echt op en ik vlieg alleen en heb dus niemand meer om te zien of het ergens goed omhoog gaat. De anderen die met mij startten zijn op het landingsveld al uitgezakt.Omdat ik geen goede stijg meer heb probeer ik maar wat afstand te maken. Ik glij dicht langs de bomen richting de camping van Vili waar we de eerste twee weken stonden. Over de radio vraag ik waar Rob is, die antwoord dat hij bij de camping uitgezakt is. Als ik er bijna ben zie ik zijn vlieger staan langs de weg. Dezelfde fout als ik, te ongeduldig. We hadden moeten wachten op betere stijg en later moeten gaan. Ik vind niks meer onderweg, alleen maar min 1. Ik nader een vals plat en ik wil er eigenlijk overheen want dan ben ik bijna in Kobarid, maar dat gaat niet lukken zie ik aan mijn glijpad. Als ik nu niet omdraai heb ik ook als optie alleen nog maar een boom om te landen want tussen mij en het veld wat ik wil, zit een stukje bos. Dus terug en op een mooi veld een goeie landing. Onderweg hierheen kwam ik Alan tegen, een Sloveen. Hij ging terug om te kijken of er betere stijg was, maar ja die was er niet, dus ik zie hem eveneens uitzakken en hij komt bij mij in het veld staan. Niet veel later komt Matjaz en ook bij, alleen heeft die wel het eerste keerpunt gerond. En aangezien zo’n veldje met wat piloten toch altijd “landingsfield suck” schijnt te geven, komt ook nummer 4 bij ons staan. Robert haalt me op en heeft natuurlijk een biertje bij zich, helemaal lekker. Ach, ondanks het uitzakken ben ik best tevreden. Ik heb wel fouten gemaakt, maar ook goeie beslissingen genomen. Al met al staan er maar 6 piloten op goal en veel zijn er voor keerpunt 1 uitgezakt, dus dat valt weer mee dan. Morgen weer een dag.

Eerste buitenlanding van de teamleider - Robert, Tolmin 28 juli 2008

We gaan vandaag iets later de berg op. Om 11 uur gaan we met de taxi naar boven. Na het opbouwen aanschouw ik even het spektakel voor de berg. Er is geen thermiek, maar door de harde wind, is het mogelijk te soaren voor de starthelling. Enige tijd later ga ik van start en meng mijn in de vliegende groep. Het spelletje is eigenlijk heel simpel, maar wel erg leuk. Gewoon elkaar rechts passeren en voorzichtig vliegen om proberen hoogte te pakken. Samen met Caspar, Han en twee parapenters vlieg ik zo een half uur lang, heen en weer voor de berg. Op een gegeven moment besluit ik om dit spelletje te verlaten en om de berg naar het dal te vliegen. Ik ga al wat laag bij de berg weg. Nog maar 950 meter hoogte. Op het moment dat ik aan de andere kant van de startberg vlieg, heb ik alleen maar sink. Gemiddeld -2.5m/s en regelmatig sinkalarm op de variometer. Dus harder dan -3m/s naar beneden. Al vliegend over het dal, kijk ik naar het landingsveld. Normaal kan je dat makkelijk halen, en heb je 200 tot 300 meter aan hoogte over. Maar omdat de sink blijft, wordt het toch kritisch of ik het ga halen. Als ik naar het landingsveld kijk, zie ik het steeds verder weg gaan. Op gegeven moment zou ik het veld alleen nog kunnen halen als de sink (-3m/s) ophoudt en ik op normale glijhoek met een sink van -1.5m/s kan vliegen. Het wordt dus lastig om over het dorpje Tolmin te vliegen. Na nog enkele momenten zit ik al zo laag (500m) dat ik alleen over Tolmin kan vliegen als ik daar iets aan stijg vind. Dat vind ik een veel te groot risico. En ik heb ook geen zin om mijn vleugel op de kerktoren of voor de pizzeria te parkeren. Dat gaat zeker schades en blessures opleveren. Op dat moment neem ik de belangrijkste beslissing van deze vlucht. Omdat ik nog voor Tolmin vlieg, kan ik makkelijk een noodlandingsveld opzoeken. Een buitenlanding dus. Ik keer om en vlieg iets terug tot boven het veld, waar we een aantal dagen geleden bij hebben staan kijken. Dat is een mooi lang veld en redelijk vlak. Maar omdat de wind vandaag helemaal dwars op dat veld staat, en omdat er aan 1 kant mais groeit en aan de andere kant een bomenrij is, lijkt mijn dat niet een interessante optie. Er achter ligt een redelijk groot vierkant veld. Het ziet er vlak uit en ik zie sporen in het gras, zodat het waarschijnlijk redelijk kort gemaaid is. Wel is het helemaal omgeven met een bomenrij. Maar als ik dit veld gebruik, kan ik zo goed mogelijk tegen de wind in landen. Heel snel, haast in een soort automatisme, beslis ik dat dit de beste optie is. Ik blijf hard zakken. En ik merk dat het op 200meter boven de grond erg turbulent is. Terwijl ik aan het s-en ben om hoogte af te bouwen, word ik werkelijk alle kanten op gesmeten. Terwijl ik al behoorlijk aangetrokken vlieg, krijg ik swiepen, die mij haast 30° schuin zetten. En dat terwijl ik in allemacht tegen stuur, door met mijn lichaam vol tegen de upright te kleven. Maar het lukt mij om netjes hoogte af te bouwen. Dan komt het moment om in te schatten wanneer ik op final moet. Omdat het een veld is met her en der bomen rondom, is er geen doorschietmogelijkheid. Net als ik denk van "nog 10 meter vliegen en dan ga ik op final", valgt de lucht onder mijn vleugel als het ware weg. De vario schreeuwt het uit van het sinkalarm. Ik reageer door onmiddellijk 90° de hoek om te gaan en mijn final in te zetten. Normaal blijf ik altijd lang liggen en ga pas laat op final, rechtop onder mijn toestel hangen. Maar omdat het zo pokke turbulent is, had ik geen zit om laat over te pakken, met grote kans om zijwaarts weggezet te worden en te crashen. Dus mijn volledige final hang ik strak rechtop. Waarschijnlijk zit er toch aardig wat adrenaline in mijn bloed, want zo recht als ik nu hang, heb ik volgens mijn zelden gehangen. Met veel snelheid, duik ik op het midden van het veld aan. Dan langzaam iets snelheid er af en rennen en uitduwen! Ik merk nu dat ik toch een beetje cross op de wind geland ben. Want als ik bijna stil sta, wordt mijn linker vleugel door een sterke windvlaag opgetild. Met mijn volle gewicht druk ik de vleugel naar de grond. ...... Het duurt een paar seconden, maar dan besef ik mij, dat ik mijn eerste buitenlanding gemaakt heb in turbulente omstandigheden, en dat het eigenlijk een super landing was. Het eerste wat ik ook over de radio riep was niet "Robert is veilig geland", maar "heeft iemand mijn landing op video?" Jeetje, wat geeft dit een kick! Ik kijk even om mij heen en loop met de vleugel naar de zijkant van het weiland. Rustig begin ik met opruimen. Nauw ja, rustig?? Ik ben echt helemaal hieper. De endorfines gieren door mijn lichaam. Via de radio heb ik overleg met Desiree. Zij wil mijn wel ophalen, maar dan moet ik naar de openbare weg lopen. Het zandpad waaraan ik sta, heeft te diepe sporen. Dus na het opruimen, de harnaszak op de rug en de vleugel op de schouwder en lopen, lopen, lopen. Het is erg warm en het zweet komt aan alle kanten uit mijn lichaam. Na 500 meter heb ik eindelijk de weg bereikt. Vleugel in de berm parkeren en snel in de schaduw van een boom, wachten op een lift.
Als Desiree mij op komt pikken, heeft ze landingsbier bij zich. Heeeeerlijk, na al die ervaringen en dat wachten in de warmte. Terug bij het landingsveld, loop ik nog steeds een beetje te stuiteren. De spullen worden opgepakt en we gaan naar de camping. Caspar heeft een nieuw koffiezetapparaat gekocht. Lekker! Een vers bakkie. Later op de middag gaan we nog de berg op. Araldo gaat voor een avondvlucht en Rob gaat met de duo met Marion. Nadat ze gestart zijn rijd ik de auto naar beneden. Op het landingsveld laden we de spullen op en daarna gaan we een biertje drinken bij het Kobala centre. En zoals gebruikelijk duurt het niet lang voordat de sterke verhalen komen. Of het komt omdat het bier maar 1 euro kost voor een halve liter weet ik niet, maar het vloeit rijkelijk. En al kletsend wordt ook dit jaar mijn kip weer verkocht. Zoals het er nu uit ziet, gaan Ivo en ik zondag zonder kip naar huis. Het is al donker als we uiteindelijk toch maar naar de camping gaan. Het avondeten hebben we dus overgeslagen. Omdat ik al genoeg alcoholische versnaperingen heb genuttigd duik ik gelijk in mijn kip en ga genieten van een welverdiende nachtrust.

We lopen wat achter......en dag 1 gecancelled - Tolmin 4 augustus

Vanwege "verhuizing" naar de camping voor de Slovenian Open en de beperkte internetverbinding, lopen we wat achter met het plaatsen van verhaaltjes.
Het eerste nieuwtje is dat Rob en ik een heuse teamleider hebben!! Jaja, Robert zou Ivo naar huis brengen, maar we hebben een andere oplossing gevonden. Ivo kon met Araldo mee en Robert had nog een week vrij en vond het hier wel leuk en wilde nog wat blijven. Dus nu is het helemaal super. Robert belooft goed voor ons te zorgen en haalt ons overal vandaan op!

De cursus is afgelopen en iedereen is gezond en blij naar huis of elders heen. Caspar is nog in Zuid Frankrijk. Gelukkig heeft zijn auto het gehaald. De heenweg hadden ze (Cas en Ivo) veel pech, maar nu valt het mee. Hoewel...............een reparatie van de koolborstels en twee nieuwe accu's verder zit Cas dan bij Monique in Montpellier.

Zoals gezegd verhuizsden we dus naar een nieuwe camping. Het is een wildkampeerplaats waar nu wedstrijdpiloten staan. Lekker rustig, geen andere toeristen naast ons in ons kleine kampje en we slapen heerlijk. Toen we aankwamen wisten we even niet of we dit wel wilden, maar nu is het prima.

Gisteren (zondag 3 augustus), hebben Rob en ik een hele goede trainingsdag gehad. We hebben heerlijk samen gevlogen. Na wat wikken en wegen besloot ik te gaan starten. De hele berg vol met parapenters en deltisten die komen voor de wedstrijd. Beetje klunen met de Sting 3 en dan kon ik starten. Ik vind een geweldige bel die mij omhoogbrengt. Natuurlijk zien anderen dat en terwijl Rob, die net na mij startte, samen met mij omhoogdraait wordt onze bel verkloot. Twee parapenters draaien gewoonweg rechtsom terwijl wij al een tijd in die bel linksom draaien. Soms vraag ik me echt van sommige parapenters af of ze gewoon stront in de ogen hebben of helemaal geen ogen. Grrrrrrrrrrrrrr! Rob en ik verlaten de bel, op zoek naar een nieuwe. Terwijl wij zwoegen zie ik die twee anderen skyhigh in hun luie stoel zitten. Rob zegt dat ik me niet zo kwaad moet maken en inderdaad, dat kost alleen maar energie.

Nadat ons hetzelfde nog een keer overkomt (ook door een deltist trouwens) nokken we af en gaan we verder kijken. We scheuren richting de "campingberg", Rob voorop. De hele weg hebben we sink, ik zelfs bijna min 4. Rob bereikt de berg eerder dan ik en geeft aan waar de sink ophoudt. Natuurlijk weet je dat de sink ergens ophoudt, maar ja, de vraag voor mij was even of ik dat nog zou halen vandaag of dat ik gewoon zou moeten gaan landen. Gelukkig red ook ik het net en met veel beleid pruts ik me weer omhoog. Geweldige nieuwe vlieger heb ik! In de kleine bel met een steile draai in de thermiek en met geduld en goede techniek ben ik een kleine 10 minuten later weer bij Rob en Matjaz. Opeens moet ik aan Ivo denken die tijdens zijn landing een liedje zingt. Ik moet in mijzelf lachen en begin over de radio "ik ben er bijnaaaaaaaaaaa" te zingen. Met zijn drietjes vliegen we verder en even later zitten we boven de camping van Vili. Leuk is dat, laatst liep ik er toen ik een dag ziek was en zag ik Rob daar hangen en nu ben ik er zelf weer. We vliegen verder en Matjaz gaat voorop. Korte tijd later komt hij terug en geeft met singanlen aan dat er niks is verderop. Dat had ik al bedacht, want nergens vloog iemand en de nulletjes hielden op.
Nadat mijn vario lange tijd geen sinkalarm meer had laten horen, was het er opeens weer. Wegwezen dus. Ik vloog een stukje dichter bij de berg dan Rob en Matjaz en daardoor kon ik min of meer soaren. Het ging maar heel langzaam, maar in elk egval niet omlaag. Ik bleef nog een beetje hangen rondom de camping en Rob ging richting het landingsveld zoeken naar nieuwe stijg. Matjaz scheurde het dal over om daar te kijken. Ik vroeg me af waarom hij dat ging doen en even later zagen we hem uitzakken. Dus nog maar even blijven waar we waren bedachten we. Maar na een heerlijke vlucht waarin ik het gevoel weer voor een deel terug heb gevonden, vond ik het wel best en samen besloten we te gaan landen. Informatie vanaf het veld was dat het hard waaide en turbulent was. Gelukkig viel het heel erg mee en was het eigenlijk gewoon zoals we thuis gewend zijn. We zijn helemaal happy en klaar voor dag 1!

Vanmorgen (maandag 4 augustus) was om 9 uur een korte briefing. Rob was erheen en al snel was hij weer terug met de mededeling dat dag 1 gecancelled is. Reden is het slechte weer dat verwacht wordt. Onweer vanaf vanmiddag. Inmiddels is het nu maandag 4 augustus 18 uur en ik zweet me rot in een hempje. Het is erg drukkend, zeer benauwd en we hebben hier nog geen drupje regen gezien. Wel is het de hele dag al grijs rondom ons heen en er is vast links en rechts een boel water gevallen. Morgen zien we verder.
Vanavond lekker een prutje koken in ons kampje.

Kobala 2008 - Dees tandemvliegen - 27 juli 2008

Al sinds een jaar of 4 ben ik bezig met leren duovliegen. Maar het komt er bijna nooit van om les te krijgen, omdat we tijdens de cursus bijna nooit samen zijn. Meestal sta ik op de start en Rob op het landinsgveld, of we zijn allebei in de lucht, maar dan wel solo.

Van de week hadden we al wel een duo gedaan samen, maar daarbij was ik de passagier. Vandaag eindelijk dan weer eens als piloot. Gisteren hebben we het ook geprobeerd, maar ik had er geen goede controle over aan de start door de crosswind. Dus toen maar weer geruild van positie en tijdens het vliegen de paraktijk van het duovliegen weer uitgebreid besproken.

We waren al een beetje aan de late kant boven, zo leek het althans als we de wind bekeken. Ook Koos en Araldo waren met met hun Fun's en de overigen hadden een rustdag gepland. Helaas was er teveel wind voor hen om te kunnen vliegen, maar met de duo konden wij er wel af. Sterker nog, een beetje wind is voor mij wel erg fijn tijdens de start. Het is toch een vlieger van 21 vierkante meter, met een heel breed frame. Omdat ik niet zo heel breed ben, is het oppakken van de vlieger een kunst apart. Ik moet echt met mijn armen werken om hem goed beet te houden. Het is ook meer van oppakken, goed staan en wegwezen. De wind was niet erg hard, dus we moesten lang en hard lopen maar we kwamen prima weg. Ik had er een goed gevoel over en dat werd ook bevestigd door Rob.

Na de start dan zoeken naar de thermiek, maar dat viel nog niet mee. Ik had toch een iets te grote afstand tot de berg waardoor we er net naast zaten. Met wat hulp van Rob toch nog de juiste plekken opgezocht, maar omdat ik zo bezig was met sturen lukte het hoogte pakken niet. Op zich maakte me dat niet zoveel uit, want mijn doel was duovliegen waarbij ik zowel de start als de landing helemaal zelfstandig zou doen en zoals het moet uiteraard. Uiteindelijk hebben we echt lang geprobeerd wat thermiek te vinden en moesten een ander veldje kiezen om te landen. Rob nam de landing voor zijn rekening omdat we het plan landinsgplan veranderden. Dat ging prima uiteraard, maar tijdens het inpakken kwam en alweer een boer aangesjokt die niet echt blij was dat wij daar stonden. Zeer dringend werden we dan ook verzocht om weg te gaan. Het zal mij benieuwen hoe dat moet met de wedstrijd als we buitenlandingen maken op boerenlandjes.

Gelukkig kregen we nog een tweede kans. We waren terug op de camping en de zon brandde heftig. De berichten van gisteren over slecht weer leken nog niet echt te kloppen. Voor de zekerheid nog maar even op internet gechecked en inderdaad, ook nu werd goed weer bevestigd.
Dus toch maar weer naar boven, hoewel er wel sprake was van overontwikkeling. Boven stonden veel parapenters en we besloten wel snel op te bouwen, want het weer kan zomaar omslaan. En inderdaad, we waren klaar, harnas aan en daar vielen de eerste druppeltjes en in de verte hoorden we een onweersklap. Dus harnassen weer uit en wachten maar. Robert had zijn Fun ook opgebouwd en dus hadden we twee grote schuilplaatsen voor de toch wel grote hoeveelheid water die eruit viel. Het zag er na een dik half uur helemaal niet fris meer uit en we hadden het idee dat we zouden moeten gaan inpakken. Maar ach, het is vakantie, we hadden tijd zat, de berg was leeg op ons drieen na en we hebben een prachtig meteo-schouwspel gezien. Wat een klappen in de verte boven Italie zeg. Al met al hebben we denk ik een anderhalf uur gewacht en toen was er weer zon. Alle thermiek was wel weg inmiddels, maar we hadden nog hoop op weinig sink onderweg. Robert startte met zijn Fun voor ons uit en kwam nog riant hoog boven het landingsveld aan. Omdat er erg weinig wind was besloten we dat Rob de start zou doen en ik de rest. Dus na de start ben ik gaan sturen en heb ook de landig zelfstandig gedaan, met wat instructies van Rob. Toch is het wel heel bijzonder om daar zo samen onder de duovlieger te hangen en voor mij om les te krijgen. Ik heb al heel wat duo's gedaan als passagier en nu een stuk of 6 als piloot met Rob als passagier en één keer aan de lier met Erik Severiens als passagier.

We vlogen lekker samen in de Tolmin skies en we haalden het veld dit keer gemakkelijk. Zoals vanouds weer S-en om hoogte af te bouwen en dan tussen de ingepakte hooibalen door vliegen en met de juiste snelheid een prima buiklanding gemaakt. Douvliegen is fantastisch!
En na een heerlijke pizza hebben we nu weer een onweersbui boven de camping hangen die er niet om liegt. Het is nog geen kwart voor 9 's avonds en het licht van de laptop is wel fijn, zo donker is het inmiddels geworden. En wederom een enorme hoeveelheid water. Onze tent is in elk geval wel behoorlijk waterdicht hadden we al gemerkt. Nu hopen dat dit gauw weer overgaat en dat we morgen "bakstenenweer" hebben. Dan kunnen we weer lekker solo rondscheuren.

Piet Spoelstra - Flying in my dreams

De eerste hoogtevlucht, weliswaar duo, maar toch.. Solo komt vast ook nog.
Wat een ervaring !
Het leslieren, meelopen met de medescholieren in herfstbuien en zomerse hitte, al niezend van de hooikoorts wordt ruimschoots goedgemaakt door deze ervaring. Het heeft maar alleen maar gretiger gemaakt echt te willen vliegen. Op donderdagochtend was het zo ver, Rob zei dat het er vanmiddag van zou gaan komen. Na de dag tevoren met Desiree als medepassagier een proefvlucht te hebben gemaakt durfde hij het met mij (96 kg) wel aan. Ik moest wel beloven dat ik zou gaan lopen of mijn leven ervan afhing. Ik beloofde dat te proberen, dat was echter niet genoeg. Ik moest het doen !
Op de top aangekomen en het toestel vliegklaar deden we een aantal loopoefeningen; de middelste benen voor; de vraag van Rob :”Wil je vliegen ?”; mijn antwoord: “Ja”; voorover laten vallen en dan rennen, rennen, rennen. Na de oefeningen was het zover, de zelfde routine, maar nu voor een gapend gat van 800 meter hoog en Tolmin voor ons als een legostadje. De hartslag versnelt, rennen, rennen, rennen, en dan VLIEGEN.
Een golf van emotie gaat door me heen, ik kon niet meer uitbrengen dan een aantal keren “Oh , wat is dit mooi.”. Daar vloog 230 kg als een speer over Tolmin richting landingsveld. Eigenlijk ging alles veel te snel. Het landingsveld kwam in zicht en voordat ik het wist maakten we een zachte buiklanding.
Kortom een prachtige ervaring die voor mij veel vliegplezier belooft en al dat geloop en af en toe een tegenslag op het lierveld ruimschoots goed maakt.

Piet Spoelstra

Dees – Tolmin 24 juli 2008

Inmiddels zijn we hier al vanaf zondag en vandaag is het donderdag. Dus de aankomstdag niet meegeteld, ben ik al drie dagen aan het niksen. Wel een duovluchtje gemaakt met Rob. We wilden proberen hoe het vliegen zou gaan, omdat je voor het landingsveld over het stadje Tolmin heen moet. Solo is dat toch een stuk makkelijker dan met de grote duovlieger. Maar wij hebben samen al zoveel duostarts gemaakt, dat het bijna als vanzelf gaat.

De rest van de dagen dus niks gedaan, zelfs geen letter gelezen. Voor de verandering had ik 4 boeken mee, maar ik vraag me af of ik ze ook uit krijg. Wel uitgebreid boodschappen gedaan en gekookt op de niet-vliegdag. Veel groenten in een prutje, met pasta, kortom, heel erg lekker.

Vandaag lijkt het weerbericht voor vliegen een stuk beter dan de afgelopen dagen, dus we gaan ervoor. Met mijn nieuwe Sting 3 moet het eigenlijk als vanouds goed gaan. Een tijdje terug op Stadskanaal achter Rinus op de Dragonfly de eerste vlucht gemaakt en het vliegt fantastisch.
Met zijn busje vol piloten rijdt onze trouwe chauffeur Saža weer de Kobala op (zo heet de berg hier). Het blijft een mooi ritje en hij heeft, in tegenstelling tot vorig jaar, nu zijn dakdragers goed voor elkaar voor zoveel detalvliegers. De zon schijnt, de temperatuur is erg aangenaam, kortom, helemaal vliegvakantie.

Boven bouw ik effectief op en ik ben al erg snel klaar. Rob gaat met cursist Piet een duovlucht maken en ze moeten wel een duidelijk startwindje hebben. Piet is namelijk “een stukje” zwaarder dan ik. Alles gaat goed, maar dan blijkt de helm voor Piet er niet te zijn. Maar geen nood, Robert heeft ook heel veel verstand en dus ook een redelijk groot hoofd, dus de helm van Robert verruilt even voor één vluchtje van eigenaar. Ik ga een klein stukje beneden de start staan om ook daar de wind te peilen en als het allemaal goed lijkt starten ze. Piet loopt ook erg goed mee en het is een mooi gezicht om die grote lichtblauwe bak voorbij te zien komen. Misschien komt het er deze vakantie nog eens van dat ik ook weer les krijg. Ik ben geloof ik al drie jaar bezig om mijn duo-aantekening te halen. Maar dat schiet niet echt op omdat er meestal veel te weinig tijd is om zelf les te krijgen als je altijd aan het lesgeven bent. Maar ja, wie weet.

Araldo is vandaag ook voor het eerst erbij. Met zijn nieuwe Fun wordt dit de tweede stek waar hij in de bergen vliegt. Na Greifenburg afgelopen april heeft hij de smaak te pakken. Na de landing van Rob en Piet mag Araldo gaan vliegen. Ik help hem op de start en Rob staat beneden voor de begeleiding. Het blijft altijd weer even spannend als je ergens voor het eerst vliegt als cursist (ook als niet-cursist soms wel trouwens) en hij doet het goed.
Robert staat bijna te springen omdat hij weg wil, maar ja, nog geen helm. Hij heeft Caspar al een tijdje gevolgd, die met zijn Topless erg leuk door het dal heen scheurt en thermiekt. Dat wil hij natuurlijk ook. Han start ook, maar helaas vliegt hij kunstig tussen de thermiekbellen door en staat hij relatief snel op het landinsgveld. Maar dat geeft niks, want ook hij is hier voor het eerst en heeft het zo eens allemaal bekeken vanuit de lucht.

Uiteindelijk starten ook Ivo en Robert. Robert gaat als eerste en kiest ervoor om na de start eens links te gaan kijken. Jammer jammer, maar daar was niks te vinden, met als gevolg dat hij ook binnen korte tijd op het landingsveld staat. Grmbl!
Ivo trekt zijn conclusie dat dit geen goed idee was en probeert het rechts. Dat stuitert een stuk beter omhoog, alleen lukt het ook nog niet helemaal. Bovendien heeft hij de opdracht een bepaalde koers te vliegen, dus sommige opties moet hij laten liggen. Toch perst hij er nog een redelijke vliegtijd uit.

Vlak na Ivo start ik en voor de start heb ik lichte stijg, dus ik vlieg wat s-end heen en weer en zo pak ik wat hoogte. Ik besluit even een stukje verderop te kijken en dan zie ik Cas boven het “bergje van Halbe” (ja Halbe, je bent er niet eens nu en toch is het nog jouw bergje!). Ik vlieg zo eens in die richting via de berg en ik vind niet heel veel stijg onderweg. Maar eenmaal bij het bergje aangekomen (bij het landingsveld) stuitert het toch wel omhoog. Ik draai ontzettend veel rondjes, maar de thermiek is moeilijk te centreren. Het is steeds in de bel en er weer een beetje uit, en dat herhaalt zich zo een tijdje. Het lijkt er even op dat ik moet gaan landen, maar daar heb ik helemaal geen trek in, dus ik bedenk me dat dit een lesje “geduld” en een lesje thermieken wordt voor Dees. Dan zie ik twee enorme grote roofvogels onder em en die zijn een heel stuk beter in dit spelletje dan wij mensen, dus het is eenvoudig. Volg hen en doe ze na en dat werkt uitstekend. Na heel wat rondjes en toch wel een dik half uur later heb ik welgeteld zo’n kleine 500 meter gewonnen. De bellen zijn daar soms erg heftig, zo heftig dat ik één keer los in het harnas kom. Daar lig ik niet wakker van met mijn vlieger, maar het betekent wel dat ik mijn stuur goed vast moet houden. Misschien houd ik het te goed vast en vlieg ik te snel waardoor ik niet echt goed de hoogte kan pakken vandaag. Het schiet verder dus niet echt op en als ik even ergens anders ga kijken kan ik weer opnieuw beginnen met hoogte winnen. Daar heb ik niet zoveel zin meer in nu en na een uurtje vliegen besluit ik het voor gezien te houden.
Het landen neemt ook nog wel tijd, want boven en rondom het veld bouw ik hoogte af, maar in plaats van te zakken heb ik weer stijg. Ach, ook goed, ik blijf hier wel even hangen tot het weer naar beneden gaat. En inderdaad, na een tijdje wint de zwaartekracht het toch van de lift en heb ik weer een mooie landing.

Rob had ik zien vliegen in de richting van de Krn, een enorm groot rotsachtig gebergte en ik bedacht me dat hij daar heel graag wilde vliegen. Jammer dat het vandaag niet samen lukte maar ja. Maar na niet al te lange tijd hangt Rob ook boven het landingsveld en met even weinig wind als ik maakt ook hij een hele mooie landing. Iedereen weer helemaal blij voor deze dag. Het is best heel erg warm op het landingsveld en we hebben wel trek, dus vandaag wordt het weer pizza bij de lokale pizzatent.

Ivo; Tolmin - dinsdag 22 juli 2008

Ik zal eerst wat over mezelf vertellen: ik ben Ivo van der Leeden, 17 jaar en vlieg nu al drie en een half jaar. Ik vlieg op een bruin met blauwe atlas 16, de beste toestellen die er zijn.

We zijn nu in Slovenië in het dorpje Tolmin en we kamperen op camp Vili. Dat is een klein stukje voor het dorp en een leuke camping gerund door Vili. We vliegen vanaf de berg Kobala, waar je na bij het landingsveld aankomt nadat je over het dorp gevlogen bent.
Vorig jaar waren we voor het eerst op deze plek met een grotere groep en toen waren we allemaal zeer enthousiast over de startberg, de landingsplaats en de bevolking. Vandaar dat we weer terug gekomen zijn.

Dinsdag was de eerste vliegdag maar het zag er 's ochtends al somber uit dus bleven we maar wat langer op bed en keken de middag onder het genot van een bakje koffie naar de lucht of de wind zou veranderen. Er gebeurde niet veel tot een uur of 4. Toen kwam de wind goed te staan we hadden alles al klaar dus sprongen in de auto.
Aangezien het onze eerste dag was gingen we eerst nog even het landingsveld controleren of er problemen waren en daarna meteen omhoog. Eenmaal boven aangekomen bleek het mooi te zijn en begonnen we meteen met opbouwen.
Robert zou met zijn Fun gaan vliegen en Rob en Desiree met de duo en ik op mijn magistrale atlas. Robert zou eerst om als dummy voor mij te functioneren maar het duurde nogal lang met zijn opbouwen en ik was al lang klaar. Nu was er een mooi start moment dus besloten we dat ik als eerst zou gaan.
Ik stond klaar voor de start met een licht windje van voor en meer zou er ook niet komen dus ik dacht nu of nooit en liep voor mijn leven. Het was een mooie strakke start en ik vloog zo de berg af. Het ging allemaal lekker totdat ik mijn stirrup wou trappen en de kabels van mijn harnas in de knoop kwamen. Na wat geworstel was het weer goed en kon ik gaan genieten van het landschap. Er was hier en daar wat thermiek maar niet genoeg om in te draaien dus ging ik maar op pad naar het landingsveld. Daar aangekomen begon ik mijn hoogte af te bouwen maar natuurlijk had ik hier weer stijg maar ook net te weinig om echt iets mee te doen dus het duurde even voordat ik omlaag ging.
Ik zat mooi op hoogte en kwam het veld binnen. Een beetje aangetrokken op zo'n 5 meter boven de grond pakte ik mijn uprights, trok een beetje aan raakte met mijn voetjes de grond en liep 3 passen en met mijn vierde stap flairde ik het toestel en stond mooi in het midden van het veld en de baas was geland.
Het duurde even voordat de rest kwam maar uit eindelijk kwam Robert met een mooie landing en daarna kwam de duo. Dat blijft een machtig gezicht om die binnen te zien komen want het is echt een monster van een ding en ook die had een mooie landing dus het was weer een leuk vlieg dagje. Na een biertje op naar de pizzeria en daarna op bed.