Slovenian Open - Dag 5 gecancelled: vrijdag 8 augustus 2008

Vandaag alweer vrijdag, en ja hoor, dag 5, dus oneven, dus…………………gecancelled. Het lijken de europese kampioenschappen wel. Ook niet vreemd trouwens, want om half 6 vanmorgen was er al onweer en voor de rest is het grijs en ziet het er naar uit dat we wel wat buitjes krijgen. We zien wel, we pakken alvast een beetje in want morgen is de laatste dag en gaan we naar huis na het vliegen.

Dag 4: donderdag 7 augustus 2008

Het weer voor dag 4 lijkt beter en inderdaad, als we opstaan schijnt de zon weer lekker en het ziet er een heel stuk rustiger uit in de lucht.
We gaan weer de berg op, bouwen op en in de briefing horen we dat vandaag een taak van net over de 100 kilometer gezet is. Dit keer met 5 keerpunten. De wind op de berg is behoorlijk en dat belooft weer beste stuiterpartijen. Maar zowel mijn vlieger als die van Rob kunnen dat prima hebben en gaan niet vreemd duiken. Dus kom maar op. Dat heb ik nog niet gedacht of daar is de eerste heftige bel. Ze zijn erg klein, hard en soms smerig turbulent. Ik vlieg een hoek in waar ik denk goed te kunnen stijgen en inderdaad, met plus 8 knal ik omhoog. Ik moet echt heel steil draaien, want anders donder je er met evenveel gemak ook weer met min 8 uit. Het gaat goed tot dat ik bijna boven de ridge uitkom. Daar is de wind noord-oost, terwijl ik hier in zuid-west aan het thermieken ben. Ik heb er heel veel last van en krijg opeens een behoorlijke zet. Net alsof er van boven en vanachter tegen mij vlieger gemept wordt. Ik knetter met min zoveel naar beneden en mijn sinkalarm laat een toon horen die ik nog nooit gehoord heb. Holy moly……………stuur maar goed vasthouden. Nadat ik zo een best eind naar beneden ben gestuiterd ga ik weer opnieuw proberen. Zo hou ik dat een tijdje vol tot ik er echt genoeg van heb. Op verschillende plekken gezocht en overal zo smerig turbulent. Ik ga, VG erop er wegwezen hier. Onderweg naar de campingberg heb ik min 4 en met veel pijn en moeite kom ik nog maar net op tophoogte aan. Weer opnieuw beginnen maar dus. Het si hier een heel stuk rustiger thermieken, dat wel, alleen het schiet niet op. Weer ben ik wat te ongeduldig en ik moet mezelf dwingen om hier te blijven zoeken en wachten op betere stijg. Nadat ik al piloten van keerpunt 1 en 2 onder mij zie terugkomen, besluit ik wat verderop te gaan omdat ik daar parapenters zie thermieken. Gezien mijn ervaringen bij de eerste bellen hou ik nu gepaste afstand, te groot dus blijkt, van de berg. Hierdoor verlies ik weer hoogte zoals gisteren, op dezelfde route. Ik kom aan waar de parapenters thermiekten,maar daar vind ik helemaal niks meer. Grrrrrrrrr, niet eens een nulletje om in te draaien. Maar ik heb wind mee en probeer nog over het valse plat richting een rotsachtig stukje te komen. Op zo tussen 50 en 75 meter vlieg ik over de huisjes op het valse plat heen, nog steeds downwind. Ik besluit dat ik ga indraaien als ik hier wat vind en me dan omhoog ga pielen. Als er niks is kan ik doorvliegen naar een veldje voor me, dus geen paniek. Helaas vind ik niks meer en dus moet ik nu echt aan landen gaan denken. Een stukje voor me zie ik 4 delta’s staan, maar om daar nu nog heen te gaan betekent een downwindlanding en daar heb ik geen zin in. Dus ik draai om naar het veldje waar iemand al ingepakt heeft. Het is geen superveldje, er staan bomen en ook paaltjes met prikkeldraad. Uitdagend dus en ik kan weer de vaardigheden van een “pruts hem erin” landing aanspreken. Dat is het ook inderdaad, want omdat ik eigenlijk om een boompje heen moet, heb ik last van het even wegvallen van de wind waardoor ik niet helemaal recht ben. Met mijn voet vang ik het op zie vervolgens ook meteen verzwikt. Maar hoe dan ook, wel weer een leuke vlucht en weer een goede landing. Mooi is anders, maar ja. Ik sta bij Andrius, een Litouwer, die me een lift aanbiedt. Zij zijn met drie, twee piloten en een chauffeur. Alleen schijnt die nogal moeite te hebben met GPS, dus na een dikke twee uur is er nog niemand. Gelukkig heb ik radiocontact met Rob, die een aantal kilometers verderop achter Kobarid staat. Hij meldt me dat Han onderweg is. Rob staat daar met een paar Duitsers die ook nog geen vervoer hebben. Jorg, een van de twee, rijdt met Rob en Han mee om de auto op te halen en zo de ander (Stefan) op te kunnen pikken. Rob zal mij en mijn medestrijder ophalen. Gelukkig blijkt dat toch niet nodig want opeens verschijnt daar de auto van de Litouwers en kan ik alsnog mee. Bij het Kobala center blijkt dat er maar drie piloten op goal staan. Iedereen heeft het over de heftige thermiek en de moeilijke taak van vandaag. Zelfs Primoz Gricar, toch echt de Sloveense topper en ook op Europees niveau een heel goede piloot, heeft goal niet gehaald.Wij besluiten onze dag met een biertje en een pizza bij het tentje waar we zo’n beetje kind aan huis zijn.

Dag 3 gecancelled: woensdag 6 augustus 2008

Het ritme komt er goed in. De oneven dagen worden gecancelled. Vandaag dag 3 en ook nu niet vliegen. De hele nacht hadden we al enorme harde wind (Bora) en ook vandaag wordt het niks. Bij de briefing zien we een hele bijzondere soort “rolwolk” naast de Kobala. En inderdaad, als je dat alleen al ziet, dan vergaat de zin om te vliegen je wel. Dagje toerist uithangen dus. Ik ga nog een dutje doen en ’s middags rijden we wat rond. Mooie slingerweggetjes de berg op richting Italië en de bunkers uit de eerste wereldoorlog. Onderweg komen we Robert weer tegen en Rob en hij gaan samen de bunkers bekijken. Ik heb geen zin en blijf lekker in het zonnetje met uitzicht op de enorme imposante Krn tegenover mij. ’s Avonds zitten we gezellig bij ons eigen vuurtje in het kamp en hebben een heel leuk gesprek met Matjaz Cater, ook een van de Sloveense toppiloten.

Dag 2: dinsdag 5 augustus 2008

Vol goede moed staan we dag 2 op en gelukkig is er vandaag wel een taak. Het weer ziet er nog steeds niet heel geweldig uit, maar het is wel te doen. Dus gaan wij met z’n drietjes zo rond een uur of 10 de berg op. Als we aankomen staat Elio Cataldi (die Italiaanse toppiloot) al op te bouwen. We zoeken een mooi plekje om op te bouwen. In de briefing van 12 uur wordt verteld dat de taak 70 kilometer is. Het is een soort heen en weer race door het dal en ik heb er zin in en ben benieuwd hoe het gaat. Ik wil nu nog niet starten in de gaggle, mij te druk, dus ik wacht een tijdje. Als het niet zo erg goed meer omhoog gaat aan de oostkant van de Kobala en ik start, ga ik meteen naar de westkant en daar vind ik een mooie bel. Ik zie boven mij, een heel stuk de kloof in nog twee andere delta’s en ik probeer erheen te komen. Maar ik voel me hier in die kloof toch nog niet erg op mijn gemak, met geen landingsmogelijkheden anders dan de bomen, dus ik ga toch maar weer terug. Dat is wel jammer, want hier had het moeten gebeuren, maar ja, dan maar niet. Ik ga op pad en vind bij de campingberg weer wat stijg. Het schiet niet echt op en ik vlieg alleen en heb dus niemand meer om te zien of het ergens goed omhoog gaat. De anderen die met mij startten zijn op het landingsveld al uitgezakt.Omdat ik geen goede stijg meer heb probeer ik maar wat afstand te maken. Ik glij dicht langs de bomen richting de camping van Vili waar we de eerste twee weken stonden. Over de radio vraag ik waar Rob is, die antwoord dat hij bij de camping uitgezakt is. Als ik er bijna ben zie ik zijn vlieger staan langs de weg. Dezelfde fout als ik, te ongeduldig. We hadden moeten wachten op betere stijg en later moeten gaan. Ik vind niks meer onderweg, alleen maar min 1. Ik nader een vals plat en ik wil er eigenlijk overheen want dan ben ik bijna in Kobarid, maar dat gaat niet lukken zie ik aan mijn glijpad. Als ik nu niet omdraai heb ik ook als optie alleen nog maar een boom om te landen want tussen mij en het veld wat ik wil, zit een stukje bos. Dus terug en op een mooi veld een goeie landing. Onderweg hierheen kwam ik Alan tegen, een Sloveen. Hij ging terug om te kijken of er betere stijg was, maar ja die was er niet, dus ik zie hem eveneens uitzakken en hij komt bij mij in het veld staan. Niet veel later komt Matjaz en ook bij, alleen heeft die wel het eerste keerpunt gerond. En aangezien zo’n veldje met wat piloten toch altijd “landingsfield suck” schijnt te geven, komt ook nummer 4 bij ons staan. Robert haalt me op en heeft natuurlijk een biertje bij zich, helemaal lekker. Ach, ondanks het uitzakken ben ik best tevreden. Ik heb wel fouten gemaakt, maar ook goeie beslissingen genomen. Al met al staan er maar 6 piloten op goal en veel zijn er voor keerpunt 1 uitgezakt, dus dat valt weer mee dan. Morgen weer een dag.

Eerste buitenlanding van de teamleider - Robert, Tolmin 28 juli 2008

We gaan vandaag iets later de berg op. Om 11 uur gaan we met de taxi naar boven. Na het opbouwen aanschouw ik even het spektakel voor de berg. Er is geen thermiek, maar door de harde wind, is het mogelijk te soaren voor de starthelling. Enige tijd later ga ik van start en meng mijn in de vliegende groep. Het spelletje is eigenlijk heel simpel, maar wel erg leuk. Gewoon elkaar rechts passeren en voorzichtig vliegen om proberen hoogte te pakken. Samen met Caspar, Han en twee parapenters vlieg ik zo een half uur lang, heen en weer voor de berg. Op een gegeven moment besluit ik om dit spelletje te verlaten en om de berg naar het dal te vliegen. Ik ga al wat laag bij de berg weg. Nog maar 950 meter hoogte. Op het moment dat ik aan de andere kant van de startberg vlieg, heb ik alleen maar sink. Gemiddeld -2.5m/s en regelmatig sinkalarm op de variometer. Dus harder dan -3m/s naar beneden. Al vliegend over het dal, kijk ik naar het landingsveld. Normaal kan je dat makkelijk halen, en heb je 200 tot 300 meter aan hoogte over. Maar omdat de sink blijft, wordt het toch kritisch of ik het ga halen. Als ik naar het landingsveld kijk, zie ik het steeds verder weg gaan. Op gegeven moment zou ik het veld alleen nog kunnen halen als de sink (-3m/s) ophoudt en ik op normale glijhoek met een sink van -1.5m/s kan vliegen. Het wordt dus lastig om over het dorpje Tolmin te vliegen. Na nog enkele momenten zit ik al zo laag (500m) dat ik alleen over Tolmin kan vliegen als ik daar iets aan stijg vind. Dat vind ik een veel te groot risico. En ik heb ook geen zin om mijn vleugel op de kerktoren of voor de pizzeria te parkeren. Dat gaat zeker schades en blessures opleveren. Op dat moment neem ik de belangrijkste beslissing van deze vlucht. Omdat ik nog voor Tolmin vlieg, kan ik makkelijk een noodlandingsveld opzoeken. Een buitenlanding dus. Ik keer om en vlieg iets terug tot boven het veld, waar we een aantal dagen geleden bij hebben staan kijken. Dat is een mooi lang veld en redelijk vlak. Maar omdat de wind vandaag helemaal dwars op dat veld staat, en omdat er aan 1 kant mais groeit en aan de andere kant een bomenrij is, lijkt mijn dat niet een interessante optie. Er achter ligt een redelijk groot vierkant veld. Het ziet er vlak uit en ik zie sporen in het gras, zodat het waarschijnlijk redelijk kort gemaaid is. Wel is het helemaal omgeven met een bomenrij. Maar als ik dit veld gebruik, kan ik zo goed mogelijk tegen de wind in landen. Heel snel, haast in een soort automatisme, beslis ik dat dit de beste optie is. Ik blijf hard zakken. En ik merk dat het op 200meter boven de grond erg turbulent is. Terwijl ik aan het s-en ben om hoogte af te bouwen, word ik werkelijk alle kanten op gesmeten. Terwijl ik al behoorlijk aangetrokken vlieg, krijg ik swiepen, die mij haast 30° schuin zetten. En dat terwijl ik in allemacht tegen stuur, door met mijn lichaam vol tegen de upright te kleven. Maar het lukt mij om netjes hoogte af te bouwen. Dan komt het moment om in te schatten wanneer ik op final moet. Omdat het een veld is met her en der bomen rondom, is er geen doorschietmogelijkheid. Net als ik denk van "nog 10 meter vliegen en dan ga ik op final", valgt de lucht onder mijn vleugel als het ware weg. De vario schreeuwt het uit van het sinkalarm. Ik reageer door onmiddellijk 90° de hoek om te gaan en mijn final in te zetten. Normaal blijf ik altijd lang liggen en ga pas laat op final, rechtop onder mijn toestel hangen. Maar omdat het zo pokke turbulent is, had ik geen zit om laat over te pakken, met grote kans om zijwaarts weggezet te worden en te crashen. Dus mijn volledige final hang ik strak rechtop. Waarschijnlijk zit er toch aardig wat adrenaline in mijn bloed, want zo recht als ik nu hang, heb ik volgens mijn zelden gehangen. Met veel snelheid, duik ik op het midden van het veld aan. Dan langzaam iets snelheid er af en rennen en uitduwen! Ik merk nu dat ik toch een beetje cross op de wind geland ben. Want als ik bijna stil sta, wordt mijn linker vleugel door een sterke windvlaag opgetild. Met mijn volle gewicht druk ik de vleugel naar de grond. ...... Het duurt een paar seconden, maar dan besef ik mij, dat ik mijn eerste buitenlanding gemaakt heb in turbulente omstandigheden, en dat het eigenlijk een super landing was. Het eerste wat ik ook over de radio riep was niet "Robert is veilig geland", maar "heeft iemand mijn landing op video?" Jeetje, wat geeft dit een kick! Ik kijk even om mij heen en loop met de vleugel naar de zijkant van het weiland. Rustig begin ik met opruimen. Nauw ja, rustig?? Ik ben echt helemaal hieper. De endorfines gieren door mijn lichaam. Via de radio heb ik overleg met Desiree. Zij wil mijn wel ophalen, maar dan moet ik naar de openbare weg lopen. Het zandpad waaraan ik sta, heeft te diepe sporen. Dus na het opruimen, de harnaszak op de rug en de vleugel op de schouwder en lopen, lopen, lopen. Het is erg warm en het zweet komt aan alle kanten uit mijn lichaam. Na 500 meter heb ik eindelijk de weg bereikt. Vleugel in de berm parkeren en snel in de schaduw van een boom, wachten op een lift.
Als Desiree mij op komt pikken, heeft ze landingsbier bij zich. Heeeeerlijk, na al die ervaringen en dat wachten in de warmte. Terug bij het landingsveld, loop ik nog steeds een beetje te stuiteren. De spullen worden opgepakt en we gaan naar de camping. Caspar heeft een nieuw koffiezetapparaat gekocht. Lekker! Een vers bakkie. Later op de middag gaan we nog de berg op. Araldo gaat voor een avondvlucht en Rob gaat met de duo met Marion. Nadat ze gestart zijn rijd ik de auto naar beneden. Op het landingsveld laden we de spullen op en daarna gaan we een biertje drinken bij het Kobala centre. En zoals gebruikelijk duurt het niet lang voordat de sterke verhalen komen. Of het komt omdat het bier maar 1 euro kost voor een halve liter weet ik niet, maar het vloeit rijkelijk. En al kletsend wordt ook dit jaar mijn kip weer verkocht. Zoals het er nu uit ziet, gaan Ivo en ik zondag zonder kip naar huis. Het is al donker als we uiteindelijk toch maar naar de camping gaan. Het avondeten hebben we dus overgeslagen. Omdat ik al genoeg alcoholische versnaperingen heb genuttigd duik ik gelijk in mijn kip en ga genieten van een welverdiende nachtrust.

We lopen wat achter......en dag 1 gecancelled - Tolmin 4 augustus

Vanwege "verhuizing" naar de camping voor de Slovenian Open en de beperkte internetverbinding, lopen we wat achter met het plaatsen van verhaaltjes.
Het eerste nieuwtje is dat Rob en ik een heuse teamleider hebben!! Jaja, Robert zou Ivo naar huis brengen, maar we hebben een andere oplossing gevonden. Ivo kon met Araldo mee en Robert had nog een week vrij en vond het hier wel leuk en wilde nog wat blijven. Dus nu is het helemaal super. Robert belooft goed voor ons te zorgen en haalt ons overal vandaan op!

De cursus is afgelopen en iedereen is gezond en blij naar huis of elders heen. Caspar is nog in Zuid Frankrijk. Gelukkig heeft zijn auto het gehaald. De heenweg hadden ze (Cas en Ivo) veel pech, maar nu valt het mee. Hoewel...............een reparatie van de koolborstels en twee nieuwe accu's verder zit Cas dan bij Monique in Montpellier.

Zoals gezegd verhuizsden we dus naar een nieuwe camping. Het is een wildkampeerplaats waar nu wedstrijdpiloten staan. Lekker rustig, geen andere toeristen naast ons in ons kleine kampje en we slapen heerlijk. Toen we aankwamen wisten we even niet of we dit wel wilden, maar nu is het prima.

Gisteren (zondag 3 augustus), hebben Rob en ik een hele goede trainingsdag gehad. We hebben heerlijk samen gevlogen. Na wat wikken en wegen besloot ik te gaan starten. De hele berg vol met parapenters en deltisten die komen voor de wedstrijd. Beetje klunen met de Sting 3 en dan kon ik starten. Ik vind een geweldige bel die mij omhoogbrengt. Natuurlijk zien anderen dat en terwijl Rob, die net na mij startte, samen met mij omhoogdraait wordt onze bel verkloot. Twee parapenters draaien gewoonweg rechtsom terwijl wij al een tijd in die bel linksom draaien. Soms vraag ik me echt van sommige parapenters af of ze gewoon stront in de ogen hebben of helemaal geen ogen. Grrrrrrrrrrrrrr! Rob en ik verlaten de bel, op zoek naar een nieuwe. Terwijl wij zwoegen zie ik die twee anderen skyhigh in hun luie stoel zitten. Rob zegt dat ik me niet zo kwaad moet maken en inderdaad, dat kost alleen maar energie.

Nadat ons hetzelfde nog een keer overkomt (ook door een deltist trouwens) nokken we af en gaan we verder kijken. We scheuren richting de "campingberg", Rob voorop. De hele weg hebben we sink, ik zelfs bijna min 4. Rob bereikt de berg eerder dan ik en geeft aan waar de sink ophoudt. Natuurlijk weet je dat de sink ergens ophoudt, maar ja, de vraag voor mij was even of ik dat nog zou halen vandaag of dat ik gewoon zou moeten gaan landen. Gelukkig red ook ik het net en met veel beleid pruts ik me weer omhoog. Geweldige nieuwe vlieger heb ik! In de kleine bel met een steile draai in de thermiek en met geduld en goede techniek ben ik een kleine 10 minuten later weer bij Rob en Matjaz. Opeens moet ik aan Ivo denken die tijdens zijn landing een liedje zingt. Ik moet in mijzelf lachen en begin over de radio "ik ben er bijnaaaaaaaaaaa" te zingen. Met zijn drietjes vliegen we verder en even later zitten we boven de camping van Vili. Leuk is dat, laatst liep ik er toen ik een dag ziek was en zag ik Rob daar hangen en nu ben ik er zelf weer. We vliegen verder en Matjaz gaat voorop. Korte tijd later komt hij terug en geeft met singanlen aan dat er niks is verderop. Dat had ik al bedacht, want nergens vloog iemand en de nulletjes hielden op.
Nadat mijn vario lange tijd geen sinkalarm meer had laten horen, was het er opeens weer. Wegwezen dus. Ik vloog een stukje dichter bij de berg dan Rob en Matjaz en daardoor kon ik min of meer soaren. Het ging maar heel langzaam, maar in elk egval niet omlaag. Ik bleef nog een beetje hangen rondom de camping en Rob ging richting het landingsveld zoeken naar nieuwe stijg. Matjaz scheurde het dal over om daar te kijken. Ik vroeg me af waarom hij dat ging doen en even later zagen we hem uitzakken. Dus nog maar even blijven waar we waren bedachten we. Maar na een heerlijke vlucht waarin ik het gevoel weer voor een deel terug heb gevonden, vond ik het wel best en samen besloten we te gaan landen. Informatie vanaf het veld was dat het hard waaide en turbulent was. Gelukkig viel het heel erg mee en was het eigenlijk gewoon zoals we thuis gewend zijn. We zijn helemaal happy en klaar voor dag 1!

Vanmorgen (maandag 4 augustus) was om 9 uur een korte briefing. Rob was erheen en al snel was hij weer terug met de mededeling dat dag 1 gecancelled is. Reden is het slechte weer dat verwacht wordt. Onweer vanaf vanmiddag. Inmiddels is het nu maandag 4 augustus 18 uur en ik zweet me rot in een hempje. Het is erg drukkend, zeer benauwd en we hebben hier nog geen drupje regen gezien. Wel is het de hele dag al grijs rondom ons heen en er is vast links en rechts een boel water gevallen. Morgen zien we verder.
Vanavond lekker een prutje koken in ons kampje.