Vol goede moed staan we dag 2 op en gelukkig is er vandaag wel een taak. Het weer ziet er nog steeds niet heel geweldig uit, maar het is wel te doen. Dus gaan wij met z’n drietjes zo rond een uur of 10 de berg op. Als we aankomen staat Elio Cataldi (die Italiaanse toppiloot) al op te bouwen. We zoeken een mooi plekje om op te bouwen. In de briefing van 12 uur wordt verteld dat de taak 70 kilometer is. Het is een soort heen en weer race door het dal en ik heb er zin in en ben benieuwd hoe het gaat. Ik wil nu nog niet starten in de gaggle, mij te druk, dus ik wacht een tijdje. 
Als het niet zo erg goed meer omhoog gaat aan de oostkant van de Kobala en ik start, ga ik meteen naar de westkant en daar vind ik een mooie bel. Ik zie boven mij, een heel stuk de kloof in nog twee andere delta’s en ik probeer erheen te komen. Maar ik voel me hier in die kloof toch nog niet erg op mijn gemak, met geen landingsmogelijkheden anders dan de bomen, dus ik ga toch maar weer terug. Dat is wel jammer, want hier had het moeten gebeuren, maar ja, dan maar niet. Ik ga op pad en vind bij de campingberg weer wat stijg. Het schiet niet echt op en ik vlieg alleen en heb dus niemand meer om te zien of het ergens goed omhoog gaat. De anderen die met mij startten zijn op het landingsveld al uitgezakt.Omdat ik geen goede stijg meer heb probeer ik maar wat afstand te maken. Ik glij dicht langs de bomen richting de camping van Vili waar we de eerste twee weken stonden. Over de radio vraag ik waar Rob is, die antwoord dat hij bij de camping uitgezakt is. Als ik er bijna ben zie ik zijn vlieger staan langs de weg. Dezelfde fout als ik, te ongeduldig. We hadden moeten wachten op betere stijg en later moeten gaan. Ik vind niks meer onderweg, alleen maar min 1. Ik nader een vals plat en ik wil er eigenlijk overheen want dan ben ik bijna in Kobarid, maar dat gaat niet lukken zie ik aan mijn glijpad. Als ik nu niet omdraai heb ik ook als optie alleen nog maar een boom om te landen want tussen mij en het veld wat ik wil, zit een stukje bos. Dus terug en op een mooi veld een goeie landing. Onderweg hierheen kwam ik Alan 
tegen, een Sloveen. Hij ging terug om te kijken of er betere stijg was, maar ja die was er niet, dus ik zie hem eveneens uitzakken en hij komt bij mij in het veld staan. Niet veel later komt Matjaz en ook bij, alleen heeft die wel het eerste keerpunt gerond. En aangezien zo’n veldje met wat piloten toch altijd “landingsfield suck” schijnt te geven, komt ook nummer 4 bij ons staan. Robert haalt me op en heeft natuurlijk een biertje bij zich, helemaal lekker. Ach, ondanks het uitzakken ben ik best tevreden. Ik heb wel fouten gemaakt, maar ook goeie beslissingen genomen. Al met al staan er maar 6 piloten op goal en veel zijn er voor keerpunt 1 uitgezakt, dus dat valt weer mee dan. Morgen weer een dag.
Als het niet zo erg goed meer omhoog gaat aan de oostkant van de Kobala en ik start, ga ik meteen naar de westkant en daar vind ik een mooie bel. Ik zie boven mij, een heel stuk de kloof in nog twee andere delta’s en ik probeer erheen te komen. Maar ik voel me hier in die kloof toch nog niet erg op mijn gemak, met geen landingsmogelijkheden anders dan de bomen, dus ik ga toch maar weer terug. Dat is wel jammer, want hier had het moeten gebeuren, maar ja, dan maar niet. Ik ga op pad en vind bij de campingberg weer wat stijg. Het schiet niet echt op en ik vlieg alleen en heb dus niemand meer om te zien of het ergens goed omhoog gaat. De anderen die met mij startten zijn op het landingsveld al uitgezakt.Omdat ik geen goede stijg meer heb probeer ik maar wat afstand te maken. Ik glij dicht langs de bomen richting de camping van Vili waar we de eerste twee weken stonden. Over de radio vraag ik waar Rob is, die antwoord dat hij bij de camping uitgezakt is. Als ik er bijna ben zie ik zijn vlieger staan langs de weg. Dezelfde fout als ik, te ongeduldig. We hadden moeten wachten op betere stijg en later moeten gaan. Ik vind niks meer onderweg, alleen maar min 1. Ik nader een vals plat en ik wil er eigenlijk overheen want dan ben ik bijna in Kobarid, maar dat gaat niet lukken zie ik aan mijn glijpad. Als ik nu niet omdraai heb ik ook als optie alleen nog maar een boom om te landen want tussen mij en het veld wat ik wil, zit een stukje bos. Dus terug en op een mooi veld een goeie landing. Onderweg hierheen kwam ik Alan 
tegen, een Sloveen. Hij ging terug om te kijken of er betere stijg was, maar ja die was er niet, dus ik zie hem eveneens uitzakken en hij komt bij mij in het veld staan. Niet veel later komt Matjaz en ook bij, alleen heeft die wel het eerste keerpunt gerond. En aangezien zo’n veldje met wat piloten toch altijd “landingsfield suck” schijnt te geven, komt ook nummer 4 bij ons staan. Robert haalt me op en heeft natuurlijk een biertje bij zich, helemaal lekker. Ach, ondanks het uitzakken ben ik best tevreden. Ik heb wel fouten gemaakt, maar ook goeie beslissingen genomen. Al met al staan er maar 6 piloten op goal en veel zijn er voor keerpunt 1 uitgezakt, dus dat valt weer mee dan. Morgen weer een dag.