Het weer voor dag 4 lijkt beter en inderdaad, als we opstaan schijnt de zon weer lekker en het ziet er een heel stuk rustiger uit in de lucht.
We gaan weer de berg op, bouwen op en in de briefing horen we dat vandaag een taak van net over de 100 kilometer gezet is. Dit keer met 5 keerpunten. De wind op de berg is behoorlijk en dat belooft weer beste stuiterpartijen. Maar zowel mijn vlieger als die van Rob kunnen dat prima hebben en gaan niet vreemd duiken. Dus kom maar op. Dat heb ik nog niet gedacht of daar is de eerste heftige bel. Ze zijn erg klein, hard en soms smerig turbulent. Ik vlieg een hoek in waar ik denk goed te kunnen stijgen en inderdaad, met plus 8 knal ik omhoog. Ik moet echt heel steil draaien, want anders donder je er met evenveel gemak ook weer met min 8 uit. Het gaat goed tot dat ik bijna boven de ridge uitkom. Daar is de wind noord-oost, terwijl ik hier in zuid-west aan het thermieken ben. Ik heb er heel veel last van en krijg opeens een behoorlijke zet. Net alsof er van boven en vanachter tegen mij vlieger gemept wordt. Ik knetter met min zoveel naar beneden en mijn sinkalarm laat een toon horen die ik nog nooit gehoord heb. Holy moly……………stuur maar goed vasthouden. Nadat ik zo een best eind naar beneden ben gestuiterd ga ik weer opnieuw proberen. Zo hou ik dat een tijdje vol tot ik er echt genoeg van heb. Op verschillende plekken gezocht en overal zo smerig turbulent. Ik ga, VG erop er wegwezen hier. Onderweg naar de campingberg heb ik min 4 en met veel pijn en moeite kom ik nog maar net op tophoogte aan. Weer opnieuw beginnen maar dus. Het si hier een heel stuk rustiger thermieken, dat wel, alleen het schiet niet op. Weer ben ik wat te ongeduldig en ik moet mezelf dwingen om hier te blijven zoeken en wachten op betere stijg. Nadat ik al piloten van keerpunt 1 en 2 onder mij zie terugkomen, besluit ik wat verderop te gaan omdat ik daar parapenters zie thermieken. Gezien mijn ervaringen bij de eerste bellen hou ik nu gepaste afstand, te groot dus blijkt, van de berg. Hierdoor verlies ik weer hoogte zoals gisteren, op dezelfde route. Ik kom aan waar de parapenters thermiekten,maar daar vind ik helemaal niks meer. Grrrrrrrrr, niet eens een nulletje om in te draaien. Maar ik heb wind mee en probeer nog over het valse plat richting een rotsachtig stukje te komen. Op zo tussen 50 en 75 meter vlieg ik over de huisjes op het valse plat heen, nog steeds downwind. Ik besluit dat ik ga indraaien als ik hier wat vind en me dan omhoog ga pielen. Als er niks is kan ik doorvliegen naar een veldje voor me, dus geen paniek. Helaas vind ik niks meer en dus moet ik nu echt aan landen gaan denken. Een stukje voor me zie ik 4 delta’s staan, maar om daar nu nog heen te gaan betekent een downwindlanding en daar heb ik geen zin in. Dus ik draai om naar het veldje waar iemand al ingepakt heeft. Het is geen superveldje, er staan bomen en ook paaltjes met prikkeldraad. Uitdagend dus en ik kan weer de vaardigheden van een “pruts hem erin” landing aanspreken. Dat is het ook inderdaad, want omdat ik eigenlijk om een boompje heen moet, heb ik last van het even wegvallen van de wind waardoor ik niet helemaal recht ben. Met mijn voet vang ik het op zie vervolgens ook meteen verzwikt. Maar hoe dan ook, wel weer een leuke vlucht en weer een goede landing. Mooi is anders, maar ja. Ik sta bij Andrius, een Litouwer, die me een lift aanbiedt. Zij zijn met drie, twee piloten en een chauffeur. Alleen schijnt die nogal moeite te hebben met GPS, dus na een dikke twee uur is er nog niemand. Gelukkig heb ik radiocontact met Rob, die een aantal kilometers verderop achter Kobarid staat. Hij meldt me dat Han onderweg is. Rob staat daar met een paar Duitsers die ook nog geen vervoer hebben. Jorg, een van de twee, rijdt met Rob en Han mee om de auto op te halen en zo de ander (Stefan) op te kunnen pikken. Rob zal mij en mijn medestrijder ophalen. Gelukkig blijkt dat toch niet nodig want opeens verschijnt daar de auto van de Litouwers en kan ik alsnog mee. Bij het Kobala center blijkt dat er maar drie piloten op goal staan. Iedereen heeft het over de heftige thermiek en de moeilijke taak van vandaag. Zelfs Primoz Gricar, toch echt de Sloveense topper en ook op Europees niveau een heel goede piloot, heeft goal niet gehaald.Wij besluiten onze dag met een biertje en een pizza bij het tentje waar we zo’n beetje kind aan huis zijn.
