De eerste hoogtevlucht, weliswaar duo, maar toch.. Solo komt vast ook nog.
Wat een ervaring !
Het leslieren, meelopen met de medescholieren in herfstbuien en zomerse hitte, al niezend van de hooikoorts wordt ruimschoots goedgemaakt door deze ervaring. Het heeft maar alleen maar gretiger gemaakt echt te willen vliegen. Op donderdagochtend was het zo ver, Rob zei dat het er vanmiddag van zou gaan komen. Na de dag tevoren met Desiree als medepassagier een proefvlucht te hebben gemaakt durfde hij het met mij (96 kg) wel aan. Ik moest wel beloven dat ik zou gaan lopen of mijn leven ervan afhing. Ik beloofde dat te proberen, dat was echter niet genoeg. Ik moest het doen !
Op de top aangekomen en het toestel vliegklaar deden we een aantal loopoefeningen; de middelste benen voor; de vraag van Rob :”Wil je vliegen ?”; mijn antwoord: “Ja”; voorover laten vallen en dan rennen, rennen, rennen. Na de oefeningen was het zover, de zelfde routine, maar nu voor een gapend gat van 800 meter hoog en Tolmin voor ons als een legostadje. De hartslag versnelt, rennen, rennen, rennen, en dan VLIEGEN.
Een golf van emotie gaat door me heen, ik kon niet meer uitbrengen dan een aantal keren “Oh , wat is dit mooi.”. Daar vloog 230 kg als een speer over Tolmin richting landingsveld. Eigenlijk ging alles veel te snel. Het landingsveld kwam in zicht en voordat ik het wist maakten we een zachte buiklanding.
Kortom een prachtige ervaring die voor mij veel vliegplezier belooft en al dat geloop en af en toe een tegenslag op het lierveld ruimschoots goed maakt.
Piet Spoelstra
