Lanzarote 2009 / van CasparHeerlijk vooruitzicht zo na de jaarwisseling met een temperatuur van -15 graden is het vertrek naar Lanzarote voor 2 weekjes warmte.
Het bleek er rond de 15 graden te zijn wat ongelofelijk lekker is als je uit koud Nederland komt J
De vakantie was heeeerlijk, ’s ochtends de gordijnen open en vanuit m’n bed keek ik dan door het panoramaraam naar de windrichting met op de achtergrond Famara, het was een betoverend plaatje elke dag weer.
Na het vliegen dronken we op het landingsveld, geheel volgens traditie een lekker biertje om de dag te vieren.
’s Avonds lekker koken of uit eten, maar altijd gepaard met de heerlijkste dranken die rijkelijk vloeiden.
Solo is een begrip geworden, en hierbij stel ik het in als meevlieg-eis heb je Solo niet onder de knie, kan je niet mee!
In totaal heb ik 10 uur gevlogen, maar de laatste twee vluchten blijven me nog het meest bij.
De een na laatste vlucht stond ik op gebouwd op de middelste van de drie Famara startplaatsen, Erik en ik waren op de start aan het spelen met m’n vlieger waardoor we ontdekten dat de wind waarschijnlijk toch minder vlagerig was dan we dachten, Het is Startbaar dachten we.
Ik maak me klaar en wordt begeleid naar de start en ik ga er af en inderdaad, appeltje / eitje.
Vervolgens bleek dat felle thermiekbelletjes het onprettig maakten om daar te vliegen en na een half uurtje stond ik met een nose-in aan de grond.
Dees was de berg afgerend om te helpen en samen hadden we de boel in de pakzak toen de auto’s arriveerden, vleugels er op en door naar El Cuchillo voor een avondvlucht.
De volgende dag stonden we weer op Famara “midden” Erik en Monica waren gestart onder de duo, Robbie ging er een kwartier later achteraan. Ze gingen prima omhoog en hingen al boven de hoge startplek toen ik het luchtruim koos, geholpen door Dees en twee onbekende piloten.Na mijn start merkte ik dat het weer de zelfde condities waren, onprettig vliegen door de kleine maar sterke belletjes. Langzaam door mijn voorzichtigheid kwam ik hoger en ging ik een stukje richting Famara-hoog. Onderweg kleine beetjes stijg gevonden, maar niet die stijg die je lekker safe naar boven stuwt. Toch doorgevlogen tegen de wind in en op waarschijnlijk te grote afstand van de berg, maar ik vond het te turbulent en echt zakken deed ik niet, maar stijgen ook niet echt L
Uiteindelijk al schrapend en vechtend aangekomen bij de start Famara-hoog zat ik ver onder top niveau, maar begon ik steeds meer stijg te krijgen om een stuk voorbij de start vlak onder de top uit te komen, toen ben ik omgekeerd en kreeg ik weer delta’s in het vizier.
Jahoor Erik hing er ook nog met Monica, en Robbie hing een eind in de richting van de spleet van Joop. Dit is een gevaarlijke kloof (vanwege de venturi) die overgestoken moet worden naar de Famara-kliff.
Na een paar rondjes om Erik en Monica te hebben gevlogen ben ik ook richting de spleet gegaan en hebben robbie en ik nog wat rondjes om elkaar heen gevlogen.
Robbie zag ik terug gaan richting de start en een onbekende piloot zag ik boven de klif hangen, daar lag mijn doel ook, hoe groot de uitdaging ook is, ik ga het proberen!!!
Met een noodplan in mijn hoofd ben ik begonnen hoogte te maken en op meer dan 400 meter ben ik gaan steken, de spleet van Joop over, goed kijkend of ik het ging halen en ja hoor ik kwam er voorbij tijdens deze oversteek had ik niet zoveel turbulentie als waar dan ook die dag.
EN DAN……
Dan hang je ineens alleen voor die immens hoge Cumulus Granietus JIHAAAA IK HEB HET GEHAALD gierde door mijn hoofd, ondertussen hoorde ik dat Erik en Monica gingen landen, nou ik niet, ik ga door!!
De turbulentie was op dit punt wel minder, maar vanwege de hoge klif en de wind die er niet haaks op stond vond ik het wel HEEEL spannend om verder te vliegen en hoogte te maken richting de bovenrand van de klif.
Heeej, daar komt die andere delta me voorbij, gaat hij terug?
Nee hij draait en vliegt achter me aan, wel veel hoger als ik.
DUS HET KAN!!! Jaagt door mijn hoofd en ik ga ervoor, hoger en hoger, tot ik op een punt kom dat ik de turbulentie te veel vind worden, ik maak een grote bocht en vlieg net over het water terug waardoor ik veel hoogte verlies, maar ff geen turbulentie heb.
Vol energie kom ik weer bij het begin van de klif, bij de spleet van Joop.
Ik draai en nu veel hoger dan de eerste keer ga ik voor de top, nu ga ik bovenkomen!
Een maal bovengekomen hoor ik dat ook Robbie is geland op het landingsveld en dat Dees was ingepakt en naar Famara-hoog reed met de auto want het was niet meer startbaar meer op Famara-midden.
Ik zeg nog steeds niet dat ik boven Famara hang totdat Dees me aan het zoeken is, ik hoor haar vragen waar ik ben, waarop Robbie haar verteld dat hij me voor het laatst voor de spleet van Joop had gezien.
Als ze me nog niet ziet, vertel, trots, ik dat ik boven Famara hang en draai ik een steile bocht zodat ze me beter kan zien.
Weer met de neus in de wind verder langs de klif verder vliegend zie ik dat het afbuigt naar rechts en dat betekent dat de wind te cross staat en door het reliëf van de klif, mij, te veel turbulentie oplevert, ik vlieg nog over een groepje wandelaars die me onder vuur nemen met hun camera’s en ga terug, afscheid nemend van de klif vlieg ik op hoge snelheid over de spleet van Joop richting de start waar Dees lekker uit de wind en in de zon ligt te bakken.
Een Adelaarskreet ontsnapt en Dees is weer bij bewust zijn en heeft me in het vizier.
Als ik op een gegeven moment bijna drie uur heb gevlogen zie ik twee bekende auto’s naar boven komen en al snel zijn ze op de start waar de Duo wordt opgezet.
In no time hangen Rob en Dees voor de start en vertrekken richting de beste stijg, om net voor de grote stijg in te draaien, Niet doen!!
Ik vertel dat ze door moeten vliegen, want de stijg die ze dan zullen krijgen schat ik zo in moet zeker een keer zo sterk zijn, daar knalde ik keer op keer als een topless-raket omhoog.
Erik over de radio, Cas, ehhh… ze hebben geen radio.
Tja geen wonder dat ze niet reageren op mijn tips.
Ik zou het zo zonde vinden als we niet samen zouden kunnen vliegen, hiervoor was ik blijven hangen en zou mijn vliegtijd oprekken naar vier uur en dan zou het natuurlijk tof zijn om dan een uurtje met elkaar te kunnen rondfladderen.
Gelukkig komt de duo boven startniveau uit en kunnen we lekker samen vliegen.
De zon begint te zakken en de hierdoor steeds rustiger wordende lucht laat mij weer foto’s maken van mooie omgeving en van Rob en Dees onder de duo.
Na een klein uurtje Erik weer over de radio, hij gaf windinfo vanaf het landingsveld waar ze inmiddels weer waren aangekomen met de auto’s
Erik nog vijf minuten dan heb ik vier uur gevlogen, eerder kom ik NIET landen, meld ik.
Erik zal wel gedacht hebben vier uur vliegen en een goede landing? Jaja, ik pak de videocamera er bij, dat wordt smullen…
Na de vijf minuten zwaai ik naar Rob en Dees en verleg mijn koers richting het landingsveld, last van doorligverschijnselen doen me besluiten geen circuit te doen, maar lekker rustig brede slagen te maken tot ik beneden sta.
Op de laatste slag begin ik de tune van The A-team door de portofoon te zingen, waarop Erik meld dat ik eerst maar eens een goede landing moest neerzetten en dat de video loopt.
Ik draai in voor de final en parkeer m’n gebakje pal voor de camera.
Erik komt de laatste twee meter naar me toegesneld met een biertje en voor een hoogte interview.
Dit was voor mij echt een TOP-vlucht waarin ik meerdere keren heb moeten knokken ofwel tegen de zwaartekracht ofwel tegen mijn durf. Het resulteerde in een vlucht van 4 uur en een hyper gelukkige Caspar.
Adios!!!
