Kobala 2008 - Dees tandemvliegen - 27 juli 2008

Al sinds een jaar of 4 ben ik bezig met leren duovliegen. Maar het komt er bijna nooit van om les te krijgen, omdat we tijdens de cursus bijna nooit samen zijn. Meestal sta ik op de start en Rob op het landinsgveld, of we zijn allebei in de lucht, maar dan wel solo.

Van de week hadden we al wel een duo gedaan samen, maar daarbij was ik de passagier. Vandaag eindelijk dan weer eens als piloot. Gisteren hebben we het ook geprobeerd, maar ik had er geen goede controle over aan de start door de crosswind. Dus toen maar weer geruild van positie en tijdens het vliegen de paraktijk van het duovliegen weer uitgebreid besproken.

We waren al een beetje aan de late kant boven, zo leek het althans als we de wind bekeken. Ook Koos en Araldo waren met met hun Fun's en de overigen hadden een rustdag gepland. Helaas was er teveel wind voor hen om te kunnen vliegen, maar met de duo konden wij er wel af. Sterker nog, een beetje wind is voor mij wel erg fijn tijdens de start. Het is toch een vlieger van 21 vierkante meter, met een heel breed frame. Omdat ik niet zo heel breed ben, is het oppakken van de vlieger een kunst apart. Ik moet echt met mijn armen werken om hem goed beet te houden. Het is ook meer van oppakken, goed staan en wegwezen. De wind was niet erg hard, dus we moesten lang en hard lopen maar we kwamen prima weg. Ik had er een goed gevoel over en dat werd ook bevestigd door Rob.

Na de start dan zoeken naar de thermiek, maar dat viel nog niet mee. Ik had toch een iets te grote afstand tot de berg waardoor we er net naast zaten. Met wat hulp van Rob toch nog de juiste plekken opgezocht, maar omdat ik zo bezig was met sturen lukte het hoogte pakken niet. Op zich maakte me dat niet zoveel uit, want mijn doel was duovliegen waarbij ik zowel de start als de landing helemaal zelfstandig zou doen en zoals het moet uiteraard. Uiteindelijk hebben we echt lang geprobeerd wat thermiek te vinden en moesten een ander veldje kiezen om te landen. Rob nam de landing voor zijn rekening omdat we het plan landinsgplan veranderden. Dat ging prima uiteraard, maar tijdens het inpakken kwam en alweer een boer aangesjokt die niet echt blij was dat wij daar stonden. Zeer dringend werden we dan ook verzocht om weg te gaan. Het zal mij benieuwen hoe dat moet met de wedstrijd als we buitenlandingen maken op boerenlandjes.

Gelukkig kregen we nog een tweede kans. We waren terug op de camping en de zon brandde heftig. De berichten van gisteren over slecht weer leken nog niet echt te kloppen. Voor de zekerheid nog maar even op internet gechecked en inderdaad, ook nu werd goed weer bevestigd.
Dus toch maar weer naar boven, hoewel er wel sprake was van overontwikkeling. Boven stonden veel parapenters en we besloten wel snel op te bouwen, want het weer kan zomaar omslaan. En inderdaad, we waren klaar, harnas aan en daar vielen de eerste druppeltjes en in de verte hoorden we een onweersklap. Dus harnassen weer uit en wachten maar. Robert had zijn Fun ook opgebouwd en dus hadden we twee grote schuilplaatsen voor de toch wel grote hoeveelheid water die eruit viel. Het zag er na een dik half uur helemaal niet fris meer uit en we hadden het idee dat we zouden moeten gaan inpakken. Maar ach, het is vakantie, we hadden tijd zat, de berg was leeg op ons drieen na en we hebben een prachtig meteo-schouwspel gezien. Wat een klappen in de verte boven Italie zeg. Al met al hebben we denk ik een anderhalf uur gewacht en toen was er weer zon. Alle thermiek was wel weg inmiddels, maar we hadden nog hoop op weinig sink onderweg. Robert startte met zijn Fun voor ons uit en kwam nog riant hoog boven het landingsveld aan. Omdat er erg weinig wind was besloten we dat Rob de start zou doen en ik de rest. Dus na de start ben ik gaan sturen en heb ook de landig zelfstandig gedaan, met wat instructies van Rob. Toch is het wel heel bijzonder om daar zo samen onder de duovlieger te hangen en voor mij om les te krijgen. Ik heb al heel wat duo's gedaan als passagier en nu een stuk of 6 als piloot met Rob als passagier en één keer aan de lier met Erik Severiens als passagier.

We vlogen lekker samen in de Tolmin skies en we haalden het veld dit keer gemakkelijk. Zoals vanouds weer S-en om hoogte af te bouwen en dan tussen de ingepakte hooibalen door vliegen en met de juiste snelheid een prima buiklanding gemaakt. Douvliegen is fantastisch!
En na een heerlijke pizza hebben we nu weer een onweersbui boven de camping hangen die er niet om liegt. Het is nog geen kwart voor 9 's avonds en het licht van de laptop is wel fijn, zo donker is het inmiddels geworden. En wederom een enorme hoeveelheid water. Onze tent is in elk geval wel behoorlijk waterdicht hadden we al gemerkt. Nu hopen dat dit gauw weer overgaat en dat we morgen "bakstenenweer" hebben. Dan kunnen we weer lekker solo rondscheuren.

Piet Spoelstra - Flying in my dreams

De eerste hoogtevlucht, weliswaar duo, maar toch.. Solo komt vast ook nog.
Wat een ervaring !
Het leslieren, meelopen met de medescholieren in herfstbuien en zomerse hitte, al niezend van de hooikoorts wordt ruimschoots goedgemaakt door deze ervaring. Het heeft maar alleen maar gretiger gemaakt echt te willen vliegen. Op donderdagochtend was het zo ver, Rob zei dat het er vanmiddag van zou gaan komen. Na de dag tevoren met Desiree als medepassagier een proefvlucht te hebben gemaakt durfde hij het met mij (96 kg) wel aan. Ik moest wel beloven dat ik zou gaan lopen of mijn leven ervan afhing. Ik beloofde dat te proberen, dat was echter niet genoeg. Ik moest het doen !
Op de top aangekomen en het toestel vliegklaar deden we een aantal loopoefeningen; de middelste benen voor; de vraag van Rob :”Wil je vliegen ?”; mijn antwoord: “Ja”; voorover laten vallen en dan rennen, rennen, rennen. Na de oefeningen was het zover, de zelfde routine, maar nu voor een gapend gat van 800 meter hoog en Tolmin voor ons als een legostadje. De hartslag versnelt, rennen, rennen, rennen, en dan VLIEGEN.
Een golf van emotie gaat door me heen, ik kon niet meer uitbrengen dan een aantal keren “Oh , wat is dit mooi.”. Daar vloog 230 kg als een speer over Tolmin richting landingsveld. Eigenlijk ging alles veel te snel. Het landingsveld kwam in zicht en voordat ik het wist maakten we een zachte buiklanding.
Kortom een prachtige ervaring die voor mij veel vliegplezier belooft en al dat geloop en af en toe een tegenslag op het lierveld ruimschoots goed maakt.

Piet Spoelstra

Dees – Tolmin 24 juli 2008

Inmiddels zijn we hier al vanaf zondag en vandaag is het donderdag. Dus de aankomstdag niet meegeteld, ben ik al drie dagen aan het niksen. Wel een duovluchtje gemaakt met Rob. We wilden proberen hoe het vliegen zou gaan, omdat je voor het landingsveld over het stadje Tolmin heen moet. Solo is dat toch een stuk makkelijker dan met de grote duovlieger. Maar wij hebben samen al zoveel duostarts gemaakt, dat het bijna als vanzelf gaat.

De rest van de dagen dus niks gedaan, zelfs geen letter gelezen. Voor de verandering had ik 4 boeken mee, maar ik vraag me af of ik ze ook uit krijg. Wel uitgebreid boodschappen gedaan en gekookt op de niet-vliegdag. Veel groenten in een prutje, met pasta, kortom, heel erg lekker.

Vandaag lijkt het weerbericht voor vliegen een stuk beter dan de afgelopen dagen, dus we gaan ervoor. Met mijn nieuwe Sting 3 moet het eigenlijk als vanouds goed gaan. Een tijdje terug op Stadskanaal achter Rinus op de Dragonfly de eerste vlucht gemaakt en het vliegt fantastisch.
Met zijn busje vol piloten rijdt onze trouwe chauffeur Saža weer de Kobala op (zo heet de berg hier). Het blijft een mooi ritje en hij heeft, in tegenstelling tot vorig jaar, nu zijn dakdragers goed voor elkaar voor zoveel detalvliegers. De zon schijnt, de temperatuur is erg aangenaam, kortom, helemaal vliegvakantie.

Boven bouw ik effectief op en ik ben al erg snel klaar. Rob gaat met cursist Piet een duovlucht maken en ze moeten wel een duidelijk startwindje hebben. Piet is namelijk “een stukje” zwaarder dan ik. Alles gaat goed, maar dan blijkt de helm voor Piet er niet te zijn. Maar geen nood, Robert heeft ook heel veel verstand en dus ook een redelijk groot hoofd, dus de helm van Robert verruilt even voor één vluchtje van eigenaar. Ik ga een klein stukje beneden de start staan om ook daar de wind te peilen en als het allemaal goed lijkt starten ze. Piet loopt ook erg goed mee en het is een mooi gezicht om die grote lichtblauwe bak voorbij te zien komen. Misschien komt het er deze vakantie nog eens van dat ik ook weer les krijg. Ik ben geloof ik al drie jaar bezig om mijn duo-aantekening te halen. Maar dat schiet niet echt op omdat er meestal veel te weinig tijd is om zelf les te krijgen als je altijd aan het lesgeven bent. Maar ja, wie weet.

Araldo is vandaag ook voor het eerst erbij. Met zijn nieuwe Fun wordt dit de tweede stek waar hij in de bergen vliegt. Na Greifenburg afgelopen april heeft hij de smaak te pakken. Na de landing van Rob en Piet mag Araldo gaan vliegen. Ik help hem op de start en Rob staat beneden voor de begeleiding. Het blijft altijd weer even spannend als je ergens voor het eerst vliegt als cursist (ook als niet-cursist soms wel trouwens) en hij doet het goed.
Robert staat bijna te springen omdat hij weg wil, maar ja, nog geen helm. Hij heeft Caspar al een tijdje gevolgd, die met zijn Topless erg leuk door het dal heen scheurt en thermiekt. Dat wil hij natuurlijk ook. Han start ook, maar helaas vliegt hij kunstig tussen de thermiekbellen door en staat hij relatief snel op het landinsgveld. Maar dat geeft niks, want ook hij is hier voor het eerst en heeft het zo eens allemaal bekeken vanuit de lucht.

Uiteindelijk starten ook Ivo en Robert. Robert gaat als eerste en kiest ervoor om na de start eens links te gaan kijken. Jammer jammer, maar daar was niks te vinden, met als gevolg dat hij ook binnen korte tijd op het landingsveld staat. Grmbl!
Ivo trekt zijn conclusie dat dit geen goed idee was en probeert het rechts. Dat stuitert een stuk beter omhoog, alleen lukt het ook nog niet helemaal. Bovendien heeft hij de opdracht een bepaalde koers te vliegen, dus sommige opties moet hij laten liggen. Toch perst hij er nog een redelijke vliegtijd uit.

Vlak na Ivo start ik en voor de start heb ik lichte stijg, dus ik vlieg wat s-end heen en weer en zo pak ik wat hoogte. Ik besluit even een stukje verderop te kijken en dan zie ik Cas boven het “bergje van Halbe” (ja Halbe, je bent er niet eens nu en toch is het nog jouw bergje!). Ik vlieg zo eens in die richting via de berg en ik vind niet heel veel stijg onderweg. Maar eenmaal bij het bergje aangekomen (bij het landingsveld) stuitert het toch wel omhoog. Ik draai ontzettend veel rondjes, maar de thermiek is moeilijk te centreren. Het is steeds in de bel en er weer een beetje uit, en dat herhaalt zich zo een tijdje. Het lijkt er even op dat ik moet gaan landen, maar daar heb ik helemaal geen trek in, dus ik bedenk me dat dit een lesje “geduld” en een lesje thermieken wordt voor Dees. Dan zie ik twee enorme grote roofvogels onder em en die zijn een heel stuk beter in dit spelletje dan wij mensen, dus het is eenvoudig. Volg hen en doe ze na en dat werkt uitstekend. Na heel wat rondjes en toch wel een dik half uur later heb ik welgeteld zo’n kleine 500 meter gewonnen. De bellen zijn daar soms erg heftig, zo heftig dat ik één keer los in het harnas kom. Daar lig ik niet wakker van met mijn vlieger, maar het betekent wel dat ik mijn stuur goed vast moet houden. Misschien houd ik het te goed vast en vlieg ik te snel waardoor ik niet echt goed de hoogte kan pakken vandaag. Het schiet verder dus niet echt op en als ik even ergens anders ga kijken kan ik weer opnieuw beginnen met hoogte winnen. Daar heb ik niet zoveel zin meer in nu en na een uurtje vliegen besluit ik het voor gezien te houden.
Het landen neemt ook nog wel tijd, want boven en rondom het veld bouw ik hoogte af, maar in plaats van te zakken heb ik weer stijg. Ach, ook goed, ik blijf hier wel even hangen tot het weer naar beneden gaat. En inderdaad, na een tijdje wint de zwaartekracht het toch van de lift en heb ik weer een mooie landing.

Rob had ik zien vliegen in de richting van de Krn, een enorm groot rotsachtig gebergte en ik bedacht me dat hij daar heel graag wilde vliegen. Jammer dat het vandaag niet samen lukte maar ja. Maar na niet al te lange tijd hangt Rob ook boven het landingsveld en met even weinig wind als ik maakt ook hij een hele mooie landing. Iedereen weer helemaal blij voor deze dag. Het is best heel erg warm op het landingsveld en we hebben wel trek, dus vandaag wordt het weer pizza bij de lokale pizzatent.

Ivo; Tolmin - dinsdag 22 juli 2008

Ik zal eerst wat over mezelf vertellen: ik ben Ivo van der Leeden, 17 jaar en vlieg nu al drie en een half jaar. Ik vlieg op een bruin met blauwe atlas 16, de beste toestellen die er zijn.

We zijn nu in Slovenië in het dorpje Tolmin en we kamperen op camp Vili. Dat is een klein stukje voor het dorp en een leuke camping gerund door Vili. We vliegen vanaf de berg Kobala, waar je na bij het landingsveld aankomt nadat je over het dorp gevlogen bent.
Vorig jaar waren we voor het eerst op deze plek met een grotere groep en toen waren we allemaal zeer enthousiast over de startberg, de landingsplaats en de bevolking. Vandaar dat we weer terug gekomen zijn.

Dinsdag was de eerste vliegdag maar het zag er 's ochtends al somber uit dus bleven we maar wat langer op bed en keken de middag onder het genot van een bakje koffie naar de lucht of de wind zou veranderen. Er gebeurde niet veel tot een uur of 4. Toen kwam de wind goed te staan we hadden alles al klaar dus sprongen in de auto.
Aangezien het onze eerste dag was gingen we eerst nog even het landingsveld controleren of er problemen waren en daarna meteen omhoog. Eenmaal boven aangekomen bleek het mooi te zijn en begonnen we meteen met opbouwen.
Robert zou met zijn Fun gaan vliegen en Rob en Desiree met de duo en ik op mijn magistrale atlas. Robert zou eerst om als dummy voor mij te functioneren maar het duurde nogal lang met zijn opbouwen en ik was al lang klaar. Nu was er een mooi start moment dus besloten we dat ik als eerst zou gaan.
Ik stond klaar voor de start met een licht windje van voor en meer zou er ook niet komen dus ik dacht nu of nooit en liep voor mijn leven. Het was een mooie strakke start en ik vloog zo de berg af. Het ging allemaal lekker totdat ik mijn stirrup wou trappen en de kabels van mijn harnas in de knoop kwamen. Na wat geworstel was het weer goed en kon ik gaan genieten van het landschap. Er was hier en daar wat thermiek maar niet genoeg om in te draaien dus ging ik maar op pad naar het landingsveld. Daar aangekomen begon ik mijn hoogte af te bouwen maar natuurlijk had ik hier weer stijg maar ook net te weinig om echt iets mee te doen dus het duurde even voordat ik omlaag ging.
Ik zat mooi op hoogte en kwam het veld binnen. Een beetje aangetrokken op zo'n 5 meter boven de grond pakte ik mijn uprights, trok een beetje aan raakte met mijn voetjes de grond en liep 3 passen en met mijn vierde stap flairde ik het toestel en stond mooi in het midden van het veld en de baas was geland.
Het duurde even voordat de rest kwam maar uit eindelijk kwam Robert met een mooie landing en daarna kwam de duo. Dat blijft een machtig gezicht om die binnen te zien komen want het is echt een monster van een ding en ook die had een mooie landing dus het was weer een leuk vlieg dagje. Na een biertje op naar de pizzeria en daarna op bed.