We gaan vandaag iets later de berg op. Om 11 uur gaan we met de taxi naar boven. Na het opbouwen aanschouw ik even het spektakel voor de berg. Er is geen thermiek, maar door de harde wind, is het mogelijk te soaren voor de starthelling. Enige tijd later ga ik van start en meng mijn in de vliegende groep. Het spelletje is eigenlijk heel simpel, maar wel erg leuk. Gewoon elkaar rechts passeren en voorzichtig vliegen om proberen hoogte te pakken. Samen met Caspar, Han en twee parapenters vlieg ik zo een half uur lang, heen en weer voor de berg. Op een gegeven moment besluit ik om dit spelletje te verlaten en om de berg naar het dal te vliegen. Ik ga al wat laag bij de berg weg. Nog maar 950 meter hoogte. Op het moment dat ik aan de andere kant van de startberg vlieg, heb ik alleen maar sink. Gemiddeld -2.5m/s en regelmatig sinkalarm op de variometer. Dus harder dan -3m/s naar beneden. Al vliegend over het dal, kijk ik naar het landingsveld. Normaal kan je dat makkelijk halen, en heb je 200 tot 300 meter aan hoogte over. Maar omdat de sink blijft, wordt het toch kritisch of ik het ga halen. Als ik naar het landingsveld kijk, zie ik het steeds verder weg gaan. Op gegeven moment zou ik het veld alleen nog kunnen halen als de sink (-3m/s) ophoudt en ik op normale glijhoek met een sink van -1.5m/s kan vliegen. Het wordt dus lastig om over het dorpje Tolmin te vliegen. Na nog enkele momenten zit ik al zo laag (500m) dat ik alleen over Tolmin kan vliegen als ik daar iets aan stijg vind. Dat vind ik een veel te groot risico. En ik heb ook geen zin om mijn vleugel op de kerktoren of voor de pizzeria te parkeren. Dat gaat zeker schades en blessures opleveren. Op dat moment neem ik de belangrijkste beslissing van deze vlucht. Omdat ik nog voor Tolmin vlieg, kan ik makkelijk een noodlandingsveld opzoeken. Een buitenlanding dus. Ik keer om en vlieg iets terug tot boven het veld, waar we een aantal dagen geleden bij hebben staan kijken. Dat is een mooi lang veld en redelijk vlak. Maar omdat de wind vandaag helemaal dwars op dat veld staat, en omdat er aan 1 kant mais groeit en aan de andere kant een bomenrij is, lijkt mijn dat niet een interessante optie. Er achter ligt een redelijk groot vierkant veld. Het ziet er vlak uit en ik zie sporen in het gras, zodat het waarschijnlijk redelijk kort gemaaid is. Wel is het helemaal omgeven met een bomenrij. Maar als ik dit veld gebruik, kan ik zo goed mogelijk tegen de wind in landen. Heel snel, haast in een soort automatisme, beslis ik dat dit de beste optie is. Ik blijf hard zakken. En ik merk dat het op 200meter boven de grond erg turbulent is. Terwijl ik aan het s-en ben om hoogte af te bouwen, word ik werkelijk alle kanten op gesmeten. Terwijl ik al behoorlijk aangetrokken vlieg, krijg ik swiepen, die mij haast 30° schuin zetten. En dat terwijl ik in allemacht tegen stuur, door met mijn lichaam vol tegen de upright te kleven. Maar het lukt mij om netjes hoogte af te bouwen. Dan komt het moment om in te schatten wanneer ik op final moet. Omdat het een veld is met her en der bomen rondom, is er geen doorschietmogelijkheid. Net als ik denk van "nog 10 meter vliegen en dan ga ik op final", valgt de lucht onder mijn vleugel als het ware weg. De vario schreeuwt het uit van het sinkalarm. Ik reageer door onmiddellijk 90° de hoek om te gaan en mijn final in te zetten. Normaal blijf ik altijd lang liggen en ga pas laat op final, rechtop onder mijn toestel hangen. Maar omdat het zo pokke turbulent is, had ik geen zit om laat over te pakken, met grote kans om zijwaarts weggezet te worden en te crashen. Dus mijn volledige final hang ik strak rechtop. Waarschijnlijk zit er toch aardig wat adrenaline in mijn bloed, want zo recht als ik nu hang, heb ik volgens mijn zelden gehangen. Met veel snelheid, duik ik op het midden van het veld aan. Dan langzaam iets snelheid er af en rennen en uitduwen! Ik merk nu dat ik toch een beetje cross op de wind geland ben. Want als ik bijna stil sta, wordt mijn linker vleugel door een sterke windvlaag opgetild. Met mijn volle gewicht druk ik de vleugel naar de grond. ...... Het duurt een paar seconden, maar dan besef ik mij, dat ik mijn eerste buitenlanding gemaakt heb in turbulente omstandigheden, en dat het eigenlijk een super landing was. Het eerste wat ik ook over de radio riep was niet "Robert is veilig geland", maar "heeft iemand mijn landing op video?" Jeetje, wat geeft dit een kick! Ik kijk even om mij heen en loop met de vleugel naar de zijkant van het weiland. Rustig begin ik met opruimen. Nauw ja, rustig?? Ik ben echt helemaal hieper. De endorfines gieren door mijn lichaam. Via de radio heb ik overleg met Desiree. Zij wil mijn wel ophalen, maar dan moet ik naar de openbare weg lopen. Het zandpad waaraan ik sta, heeft te diepe sporen. Dus na het opruimen, de harnaszak op de rug en de vleugel op de schouwder en lopen, lopen, lopen. Het is erg warm en het zweet komt aan alle kanten uit mijn lichaam. Na 500 meter heb ik eindelijk de weg bereikt. Vleugel in de berm parkeren en snel in de schaduw van een boom, wachten op een lift.
Als Desiree mij op komt pikken, heeft ze landingsbier bij zich. Heeeeerlijk, na al die ervaringen en dat wachten in de warmte. Terug bij het landingsveld, loop ik nog steeds een beetje te stuiteren. De spullen worden opgepakt en we gaan naar de camping. Caspar heeft een nieuw koffiezetapparaat gekocht. Lekker! Een vers bakkie. Later op de middag gaan we nog de berg op. Araldo gaat voor een avondvlucht en Rob gaat met de duo met Marion. Nadat ze gestart zijn rijd ik de auto naar beneden. Op het landingsveld laden we de spullen op en daarna gaan we een biertje drinken bij het Kobala centre. En zoals gebruikelijk duurt het niet lang voordat de sterke verhalen komen. Of het komt omdat het bier maar 1 euro kost voor een halve liter weet ik niet, maar het vloeit rijkelijk. En al kletsend wordt ook dit jaar mijn kip weer verkocht. Zoals het er nu uit ziet, gaan Ivo en ik zondag zonder kip naar huis. Het is al donker als we uiteindelijk toch maar naar de camping gaan. Het avondeten hebben we dus overgeslagen. Omdat ik al genoeg alcoholische versnaperingen heb genuttigd duik ik gelijk in mijn kip en ga genieten van een welverdiende nachtrust.
